Trzy

Vancouver Sleep Clinic - Stakes

- Znowu to oglądasz?

Ojciec zagląda przez twoje ramię, zerkając na ekran, na którym rozgrywa się prawdopodobnie najgorsza scena twojego życia. Na początku wszystko wygląda tak jak zawsze - sadowisz się na belkę spokojny, by po chwili się od niej odepchnąć i mknąć w dół z niebotyczną prędkością. Automatycznie wybijasz się z progu i... wtedy coś się dzieje. Bezradnie próbujesz zamachać rękami, jakby w nadziei, że to pomoże ci bezpiecznie wylądować, po czym uderzasz o zeskok i koziołkujesz przez kilkanaście metrów bezwładny niczym szmaciana lalka. W końcu się zatrzymujesz, a na skoczni zapada cisza, jaka gości na Kulm jedynie późnymi nocami. Każdy wstrzymuje oddech, w napięciu wpatrując się w twoje drobne ciało i czekając na jakikolwiek, nawet najmniejszy gest z twojej strony. Ale nic takiego się nie dzieje. Przez tych kilka, przeraźliwie długich sekund, zanim ratownicy medyczni do ciebie docierają, nie poruszasz się ani o milimetr.

- Nawet tego nie pamiętam. - Mówisz, śmiejąc się nieco nerwowo. - Cholerna czarna dziura.

Służby ratunkowe układają cię na noszach i znoszą ze zeskoku. Wciąż się nie ruszasz, kibice nie otrzymują od ciebie tak pożądanego skinienia ręką. Potem operator zmienia ujęcie - Pointner jakby próbując zaprzeczyć temu, co właśnie się wydarzyło, kiwa głową na boki, w ręku ściskając swoją ukochaną chorągiewkę. Ze zdenerwowaniem przygryza dolną wargę, a grymas przeszywa jego twarz. Trudno stwierdzić, co w tym momencie myśli. Jest zły, martwi się czy boi?

Zgadujesz, że wszystko naraz.

- Może to nawet i lepiej. - Stwierdza cicho twój ojciec.

Filmik kończy się, a ty wreszcie zerkasz na swojego tatę. Pozioma bruzda przecina jego czoło, a ból i strach, który codziennie próbuje przed tobą ukrywać, wyraźnie odbija się w jego szarych oczach. Mocno zaciska usta, w głowie mając wciąż świeże wspomnienie twojego upadku. Chciałbyś zabrać od niego ten obraz, sprawić, by zapomniał, nawet jeśli równałoby się to powiększeniu twojego własnego lęku.

Przynajmniej wiedziałbyś, czego dokładnie się obawiasz, miałbyś realną i odczuwalną wizję przed oczami, coś przed czym broniłbyś się wszystkimi siłami. A tak z tyłu głowy masz jedynie jakieś widmo, niewyraźne urywki, głównie zapamiętane z oglądania kilkuminutowego filmiku. I dziwną blokadę, której nie potrafisz zrozumieć. Nie bez kompletnej świadomości tego, co stało się na Kulm.

- Naprawdę cię podziwiam.

Twój ojciec podchodzi do niewielkiego okna i wygląda przez nie. Wiesz, co widzi - tyle razy sam stawałeś w tym miejscu i rozmyślając nad własnym życiem, wpatrywałeś się w rozciągające się przed twoimi oczami krajobrazy, że doskonale znasz ten widok na pamięć i możesz odtworzyć go w każdej chwili. Niewielki ogródek - zazwyczaj zielony i z porozrzucanymi wokół zabawkami Lily - teraz zasypany śniegiem. W oddali wyraźnie rysujące się zalesione góry i jasny błysk pobliskiego jeziora, nad które niegdyś często zabierał cię ojciec - przepadaliście wtedy na całe dnie, łowiąc ryby i rozmawiając o "Simpsonach", a gdy wieczorem wracaliście do domu, czekała na was mama z kazaniem o nieodpowiedzialności i ciepłą kolacją w kuchni.

Tęsknisz za tymi czasami.

- Nie wiem, skąd masz w sobie tyle siły. Żeby po dwóch upadkach pozbierać się tak szybko i wziąć udział w igrzyskach? I jeszcze zdobyć medal! Trzeba być tobą.

Pocierasz dłońmi zmęczoną twarz. To, że ludzie nieprzerwanie od kilkunastu dni podnoszą cię do rangi bohatera, kiedy sam czujesz się malutki i zagubiony, ciąży ci na sercu niczym wielki głaz i spędza sen z powiek. Wcale nie postrzegasz siebie za zwycięzcę, nie, kiedy targają tobą te dziwne, rwące bóle i smutki nagle nawiedzające twoją duszę i czyniące w niej spustoszenia nie do zapełnienia.

- Nawet nie wiesz, jaki jestem z ciebie dumny, synu. - Twój ojciec odwraca się w twoją stronę. - Zrobiłeś coś niezwykłego. Thomas?

Bierzesz głęboki wdech. Prostujesz ramiona. Uspokajasz rozszalałe serce. Ale to nie wystarcza. Nadal jesteś wewnętrznie rozbity, rozczłonkowany na tysiące części. Nadal nie umiesz wziąć własnego życia w swoje ręce i uporządkować je tak, by wszystko z powrotem grało. Nie wiesz, dokąd zmierzasz i to cię najbardziej przeraża.

- Jestem... zmęczony. Tym wszystkim.

Ojciec kiwa ze zrozumieniem głową.

- Musiało cię to kosztować wiele sił.

Uśmiechasz się smutno. Chyba to najwyższy czas, by spróbować zrozumieć własne życie - nie tylko te ostatnie tygodnie, ale wszystko, co działo się na przestrzeni lat. Nie byłeś idealnym człowiekiem, ludzie też to wiedzą, ale jakoś pomijają ten fakt, uznają twoje grzeszki za coś nieznaczącego, zupełnie nie zmniejszającego twojej chwały. A co jeśli ten upadek to nic innego jak wracająca karma, jak zapłata za krzywdy, które niegdyś wyrządziłeś?

- Cokolwiek zdecydujesz... Ludzie zrozumieją. - Tata klepie cię po ramieniu i wychodzi z twojego pokoju, zostawiając cię samego z przygniatającymi myślami. Dlaczego wszystko musiało się aż tak skomplikować?

*

- Potrzebuję przerwy.

Pointner nawet nie podnosi na ciebie wzroku z nad swoich ukochanych tabelek i wykresów, które zawsze tak pieczołowicie analizuje. Z głośnym westchnięciem odsuwasz krzesło i siadasz na nim, czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony trenera. Mężczyzna jeszcze przez chwilę przerzuca różne kartki, po czym przecierając dłonią zmęczone oczy, prostuje się i wreszcie zaszczyca cię spojrzeniem. Ani grama zdziwienia.

- Nikt od ciebie nie oczekuje, że będziesz skakać do końca sezonu. - Mówi nieco przekrzywiając głowę i przyglądając ci się uważnie. - Wyśpij się. Spędź czas z rodziną. Odpocznij. Spróbuj zapomnieć.

Prychasz rozdrażniony.

- Jak mam zapomnieć o czymś, czego nie pamiętam?

- Wiesz, co mam na myśli.

Alex rzuca ci jeszcze jedno spojrzenie, po czym znowu zanurza się w papierach. Dla niego to też nie jest komfortowa sytuacja - jeden z jego najlepszych zawodników odpadł z rywalizacji i kto wie, czy jeszcze kiedykolwiek wróci do tego swojego świetnego skakania. Boli cię świadomość, że gdyby nie te dwa upadki... Wzdychasz głęboko. Złoty medal olimpijski, a może nawet i Kryształowa Kula - to wszystko mogłoby być tak blisko, dosłownie w zasięgu ręki. Albo nart. Bo przecież tak właśnie zapowiadał się ten sezon. Na przełomie listopada i grudnia nikt nie śmiałby przypuszczać, że losy tak się potoczą, a ty koniec końców zamiast skakać na skoczniach świata, będziesz siedzieć w domu, cały czas myśląc o tym, co właściwie się wtedy stało i czując napierający z każdej strony ból.

- Pamiętasz naszą umowę? Miałeś wrócić tylko na Soczi. Teraz kuruj się, by w przyszłym sezonie wszystkich zmiażdżyć. - Pointner oblizuje palec i przekręca stronę swojego notatnika.

Obojętnie prześlizgujesz wzrokiem po jego gabinecie. Malutki pokoik z surowym wystrojem, którego centrum stanowi dębowe biurko. Pod ścianą stoi niewielka szafka, a obok niej barek wypełniony drogimi trunkami przeznaczonymi tylko dla ważnych gości lub ważnych chwil. Natomiast na beżowych ścianach wisi mnóstwo fotografii w drewnianych ramkach - wszystkie najpiękniejsze chwile Austrii Team unieruchomione w jednym kadrze. Bez problemu odnajdujesz siebie na kilkunastu zdjęciach. Na jednym podnosisz do góry Kryształową Kulę, na innym razem z kolegami dumnie pozujecie ze złotymi medalami zawieszonymi na szyjach. Jest też zdjęcie z Soczi - wszyscy uśmiechacie się szeroko, ale twój uśmiech różni się od uśmiechów reszty. Nie obejmuje przygaszonych oczu, nie symbolizuje czystego szczęścia. Coś przykrywa, ale czy ktokolwiek to zauważa?

- Myślałem... Skoro dałem radę skoczyć w Soczi... Myślałem, że ogarnę się na resztę sezonu.

- Thomas, nie jesteś jakimś nadczłowiekiem. Miałeś dwa poważne upadki w krótkim czasie, to normalne, że potrzebujesz czasu i odpoczynku. Na skakanie przyjdzie jeszcze czas.

- Tylko, że ja nie wiem, czy w ogóle jeszcze chcę skakać. - Wyrzucasz z siebie z szybkością karabinu maszynowego i zamierasz w oczekiwaniu na reakcję Pointnera. Czujesz jak po karku spływa ci strużka zimnego potu, a gula w gardle rośnie do rozmiarów nie pozwalających na dodanie jakikolwiek słów na obronę własnego stanowiska. Nerwowo splatasz palce, głęboko oddychając. Wypowiedzenie tego zdania na głos kosztowało cię więcej niż przypuszczałeś.

Trener, jakby unieruchomiony twoimi słowami, zerka na ciebie z nad kartki, którą aktualnie się zajmował. Chrząka cicho i odkłada ją na blat biurka, po czym zamyka notatnik i wygodniej lokuje się w swoim fotelu, ponownie wbijając w ciebie zmartwiony wzrok.

- To jeszcze nie czas na takie rozmowy. Musisz dać sobie trochę czasu, nabrać dystansu.

Zaciskasz dłonie w pięści, napinając niemalże wszystkie mięśnie. Wszystkim im dobrze się mówi, ale oni nie wiedzą, jak trudno wytrzymać ten napór lęku, ten strach, który nie pozwala ci wejść na belkę startową. Nie wiedzą, jak bardzo boli świadomość, że w końcu nie możesz dłużej walczyć, że po tylu wielkich sukcesach, musisz nagle zderzyć się ze świadomością, że przegrywasz, że nie masz wystarczająco dużo siły, by po raz kolejny wstać z kolan i z dumnie uniesionym czołem wspiąć się na sam szczyt. Nawet tobie czasami świat musi powiedzieć dość.

Ale wiesz też, że trener ma rację, że nie możesz podjąć decyzji teraz, póki rany w świadomości są świeże. Musisz zawalczyć o własną karierę jeszcze ten jeden raz, jak na prawdziwego Morgensterna przystało. Potem podejmiesz decyzję na spokojnie, bez emocji, trzymając w garści fakty. Wtedy dopiero ta decyzja będzie słuszna i akceptowalna przez wszystkich.

- Dobrze. - Mówisz, wstając z krzesła i zbierając się do wyjścia. - Zadecyduję w lato.

*******

Nie wiem, co ze mną nie tak, że dodaję rozdział dzisiaj, choć dwójka ukazała się we wtorek, ale chyba nie radzę sobie z weekendem bez skoków. Przerąbane. I wciąż jestem na etapie poszukiwania dobrego nagłówka, ale żaden obrazek nie przekazuje odpowiednich treści, jak żyć?

No nic. Bądźcie silne w ten okropny weekend. Ciao <3