Cztery

Sanna Nielsen - Undo

Nie chcesz tęsknić. Nie za kimś, kto cię zdradził, kto skrzywdził cię tak boleśnie, że nie umiesz wziąć oddechu bez tego palącego uczucia przeszywającego płuca. Nie chcesz o nim myśleć, wracać do wszystkich pięknych chwil, których w waszym życiu było przecież całkiem sporo. Próbujesz odpychać od siebie wszelkie pytania, ale każde dlaczego wraca jak bumerang, potęgując twój smutek, ból i samotność. Nie wiesz dlaczego ta cała sytuacja tak mocno cię uderzyła. Zdradził cię, okej. Ale zamiast wziąć się w garść, dumnie unieść czoło i pokazać światu, jaka silna jesteś, chowasz się w swoim mieszkaniu, pijąc wino, jedząc lody i słuchając smętnych piosenek. Wychodzisz na zewnątrz tylko, gdy skończy ci się alkohol lub wafle ryżowe. Telefon już dawno wyłączyłaś, poczta zdążyła zapchać całą skrzynkę, naczynia górują w zlewie. Usunęłaś się z własnego życia, bo co to za życie, które stało się ruiną? Jak żyć, kiedy nic cię nie cieszy, kiedy wszystko wydaje się szare i irytujące, a jedynym twoim marzeniem jest przespanie kilku godzin?

Wzdychasz, po czym szczelniej otulasz się kocem. Nic nie jest tak, jak być powinno. Sen nie chce nadejść. Zimno przeszywa twoje ciało. W mieszkaniu panuje cisza, która dudni ci w uszach. Czujesz, że wariujesz.

Wciąż go kochasz.

Jak oparzona zrywasz się z kanapy i zarzucając koc na ramiona, kierujesz swoje kroki w stronę kuchni, po drodze włączając wieżę. Bezbrzeżnie smutny głos Emeli Sande przekrzykuje ciszę, jednocześnie miło otulając twoją duszę, jeszcze bardziej wypierając cię z uczuć. Nucąc pod nosem, szukasz korkociągu, po czym otwierasz wino. Napełniasz lampkę i usiadłszy na wysokim stołku, opierasz się o blat kuchennej wyspy. Przez chwilę wpatrujesz się w martwy punkt, który po kilku minutach okazuje się być ślubną fotografią wiszącą na ścianie. Duszkiem opróżniasz kieliszek, nalewasz kolejną porcją i przykładasz szkło do ust.

Cokolwiek nie robisz, ten cholerny głos wraca - kochasz go. Wciąż. Mocno. Całą sobą. I tak bardzo nienawidzisz. Tęsknisz.

Chcesz, by był.

By nigdy nie pokazywał ci się na oczy.

Odkładasz lampkę na blat i chowasz twarz w dłoniach. Gorące łzy spływają po twojej twarzy, szloch wstrząsa drobnym ciałem. Twoja bańka pęka, a mix najróżniejszych uczuć uderza w ciebie z taką siłą, że gdybyś stała, jak nic upadłabyś na podłogę. Przekrzykiwanie własnych uczuć nic nie daje, uciekanie od nich również. Pozwalasz, by zamieniając się łzy, wypłynęły z ciebie, oczyszczając cię z bólu i tęsknoty, by usunęły z ciebie całą miłość do człowieka, który zniszczył ci życie.

Wiesz, że musisz wziąć się w garść, poskładać życie w jakąś złudną całość, chociaż udawać, że jest dobrze. Jak nie dla siebie, to dla swoich bliskich; wiesz, że wciąż masz przy sobie ludzi, którzy się o ciebie martwią. Ale teraz ich nie potrzebujesz, potrzebujesz tylko jego.

A on już nie wróci.

*

- Tinka, na litość Boską. - Sonja, twoja najlepsza przyjaciółka jeszcze z czasów studiów, wzdycha głośno, po czym zabiera z rąk swojej dwuletniej córki kubeczek jogurtu i wyciera rączki dziewczynki kuchennym ręczniczkiem. - Kiedy nauczysz się jeść, co? - Dodaje, jakby z naganą w głosie, jednocześnie czule głaszcząc małą po jasnych włosach. - Joachim, zabierzesz dzieci?

Wysoki blondyn o niebieskich oczach, który dotąd bujał kilkumiesięcznego syna w wózku, kiwa głową, wstając z drewnianego taboretu.

- Jasne. Porozmawiajcie sobie bez tych potworków.

Zanim opuszczają pomieszczenie, Joachim całuje swoją żonę w policzek, a Tinka tuli się do nóg matki.

Wpatrujesz się w ten szczęśliwy, rodzinny obrazek z bólem rozsadzającym serce. Chcieliście z Isaakiem stworzyć właśnie taki dom - pełen rozwrzeszczanych dzieci, ciepła i bezpieczeństwa. Dom, który przetrwa każdą burzę, który nie zostanie zniszczony przez żadną wichurę. Który stałby gdzieś na obrzeżach Salzburga, spokojny, szczęśliwy, otoczony iście sielankową atmosferą. Marzyliście o tym, leżąc nocami w podwójnym łóżku, splatając dłonie i będąc tak blisko siebie, że wyraźnie słyszeliście delikatnie przyśpieszony rytm waszych serc. Śmialiście się wtedy cicho do swoich pięknych wizji, zaciekle kłóciliście się o kolor, który powinien pokryć ściany waszego przyszłego salonu, wymyślaliście imiona dla dzieci. A przede wszystkim wiedzieliście, że chcecie spędzić ze sobą całą wieczność.

Wieczność okazała się być zaledwie kilkoma latami, miłość ulotną chwilą, po której został ci jedynie chłód obrączki wciąż tkwiącej na twoim palcu.

- Jeszcze kawy? - Z zamyślenia wyrywa cię zmęczony głos przyjaciółki. Mechanicznie kiwasz głową, po czym obserwujesz jak blondynka zaparza kolejną porcję ciemnego napoju. Po chwili kolorowy kubek ląduje przed tobą, a aromat jaki z niego wypływa jest chyba najlepszą rzeczą, jaka spotkała cię w ciągu ostatnich dni. Obejmujesz naczynie palcami, uparcie unikając przewiercającego na wskroś spojrzenia Sonji. W końcu jednak nie możesz znieść ciszy, jakiegoś dziwnego napięcia wiszącego w powietrzu, w końcu musisz spróbować się otworzyć. Sonja i tak cierpliwie znosiła twoje kilkudniowe milczenie, dając ci upragniony dystans i czas na przemyślenie wszystkiego.

- Więc? - Mówisz, po czym zagryzasz dolną wargę, jak zwykle, gdy jesteś zdenerwowana.

Sonja delikatnie kręci głową.

- To ty mi powiedz. Co zamierzasz?

Przymykasz na chwilę oczy, biorąc głęboki wdech. Co zamierzasz? Nic. Na tę chwilę nic. Chcesz jedynie znowu zaszyć się w swoim mieszkaniu, notabene w miejscu, gdzie każdy przedmiot przypomina ci o nim, i bezradnie patrzyć na to, jak świat coraz bardziej wymyka ci się z rąk. Jesteś zmęczona. Nie masz sił. I odwagi, by zacząć wszystko od nowa.

- Chyba wrócę do rodziców. Przynajmniej na jakiś czas. - Mówisz jednak, po czym szybko zaciskasz usta, jakby nie wierząc we własne słowa. Tylko, że to, co powiedziałaś... To jest chyba właśnie to, czego potrzebujesz. Kilku chwil spokoju w swoim rodzinnym miasteczku, z daleka od tego całego bagna. Powrotu do punktu wyjścia. Stabilizacji.

Twoja przyjaciółka podchodzi do ciebie i z lekkim uśmiechem obejmuje cię ramionami.

- To dobra decyzja.

Pod wpływem ciepła jej ramion, zaczynasz na powrót się rozpadać. Jakiś mizerny pancerz, który udało ci się przywdziać, powoli pokrywa się pęknięciami, by po chwili z cichym trzaskiem zamienić się w kilka odłamków, odsłaniających twoje pokiereszowane serce. Nie umiesz powstrzymać łez, które bez ostrzeżenia pojawiły się pod twoimi powiekami.

- Cii... - Sonja mocniej cię obejmuje, delikatnie się kołysząc.

- Nie rozumiem dlaczego. Przecież się kochaliśmy. - Szlochasz. - Mieliśmy tyle planów. Co zrobiłam źle?

Sonja milczy, wciąż cię przytulając i pozwalając ci się wypłakać. Wie, że tego teraz potrzebujesz. Odrobiny wsparcia, zrozumienia. Ale jak ma zrozumieć coś, czego nigdy nie doświadczyła? Przecież są z Joachimem idealną parą od wielu, wielu lat.

- Tak bardzo go nienawidzę. - Łkasz dalej. - I tak bardzo tęsknię.

- Może powinniście porozmawiać? - Sugeruje niepewnie blondynka. - To może wiele wyjaśnić. Może jeszcze uda wam się do siebie wrócić?

- Wrócić? - Podrywasz głowę do góry i zaglądasz w jej brązowe, zatroskane oczy. Kobieta delikatnie głaszcze cię po włosach, próbując dodać otuchy.

- Jeśli go kochasz i umiesz mu wybaczyć... To twoja decyzja. Przecież nie powiedział ci, że chce rozwodu.

Rozwód. Na to słowo gwałtownie podrywasz się z miejsca i kilkakrotnie okrążasz przestronną kuchnię. W końcu zatrzymujesz się przed oknem i założywszy rozdygotane ramiona na piersi, wpatrujesz się w ponury krajobraz tonącego w deszczu Salzburga. Rozwód brzmi tak ostatecznie. Odkąd Isaak wyjawił ci prawdę, uciekałaś od tego słowa za każdym razem, gdy pojawiało się gdzieś na wierzchu twoich myśli - spychałaś je do najdalszych zakamarków umysłu. Ale w końcu musisz go zasmakować, zaakceptować, że kiedyś będzie musiało paść. Jak nie z jego ust, to z twoich.

Chyba, że... Chyba, że umiałabyś mu wybaczyć.

- Rozwód. - Mówisz cichutko, tylko po to, by je urealnić, by zobaczyć jak to jest wymówić tych kilka głosek, które mogą wywrócić twoje życia do góry nogami. - Isaak powiedział mi tylko o zdradzie. Nic więcej. Ale też do mnie nie dzwonił, nie przychodził, zupełnie jakby o mnie zapomniał.

- Może chce dać ci trochę przestrzeni?

- Może. - Powtarzasz jak echo, zapatrzona w pochmurne niebo.

Nie wiesz, czy umiałabyś wybaczyć. Ale życie bez Isaaka wydaje się być takie straszne. Puste. Bezsensowne. Potrzebujesz go.

Tak bardzo nie chcesz już go widzieć.

*

To nie tak miało wyglądać. Miałaś tutaj dojść do siebie, odbić się do dna, z powrotem wziąć świat w swoje dłonie. Chwilowa siła i twarde postanowienie diabli wzięli, gdy tylko przekroczyłaś próg rodzinnego domu. Kiedy wyprowadzałaś się na studia, każdy wiedział, że jeszcze zawojujesz świat - błyskotliwa kariera w branży marketingowej, piękny dom, szczęśliwa rodzina, tak właśnie wszystko miało wyglądać. Tymczasem wracasz na stare śmieci z podkulonym ogonem, bez pracy i mężem, który nie wiadomo, gdzie jest i który być może długo już nim nie pozostanie. Zamiast sukcesu, niekończący się ciąg porażek. Zamiast dumnych uśmiechów rodziców, spojrzenia pełne współczucia i litości.

Spieprzyłaś Ebeling, tak bardzo spieprzyłaś.

Nie chcesz już się podnosić. Nigdy nie byłaś silna, więc jak teraz, po takich ciosach, masz niby poskładać własne życie i zacząć wszystko od nowa?

Czy mogę hibernować?

- Elena, dlaczego ciągle siedzisz w tym pokoju? Idź na spacer, spotkaj się ze starymi znajomymi. Świat się przecież nie skończył.

Obrzucasz matkę obojętnym spojrzeniem, szczelniej przykrywając się kołdrą. Lubisz ten pokój. Z tymi fioletowymi ścianami i kolorystycznie dobranymi pufkami oraz puszystym dywanem jest taki dziewczęcy. Z pewną nostalgią wspominasz czasy, kiedy razem z koleżankami przesiadywałyście tutaj do późnych godzin nocnych, malując się nawzajem, jedząc lody i rozmawiając o chłopakach. Życie było wtedy o wiele mniej skomplikowane, a świat stał przed wami otworem. Nowe początki brzmiały cholernie ekscytująco i niosły ze sobą jakąś słodką obietnicę lepszego życia.

Dzisiaj, prawie piętnaście lat później, myśl o nowych początkach paraliżuje cię doszczętnie.

- Elena... Nie zachowuj się jak dziecko. Masz prawie trzydzieści lat, chyba umiesz wziąć się w garść?

Wzdychasz z irytacją, ale ku zadowoleniu matki wstajesz z łóżka. Kilkanaście minut później, pijąc w kuchni mocną kawę, jesteś zmuszona po raz kolejny wysłuchać kazania mamy.

- Kochanie, musisz wreszcie podjąć jakąś decyzję. Albo posyłasz Isaaka, gdzie pieprz rośnie, albo jeszcze o was walczyć. Inaczej całkowicie się wyniszczysz.

Odstawiasz do zlewu kubek, w ogóle nie reagując na jej słowa. Pozwalasz, by odbiły się od ciebie i powędrowały gdzieś w eter, mimo, że wiesz, iż matka ma rację. Powinnaś podjąć jakąś decyzję. Jakąkolwiek. Ale się boisz. Najzwyczajniej na świecie się boisz, że krok, który zrobisz zaprowadzi cię na skraj urwiska. Nie wiesz, czy zniesiesz kolejny upadek.

Zamknąć się w sobie, w swoim bólu... Tak jest bezpieczniej.

Ubierasz się i wychodzisz na dwór. Bierzesz głęboki wdech, rozkoszując się chłodnym, rześkim powietrzem przyjemnie szczypiącym w płuca. Śnieg leniwie wiruje w powietrzu, osiadając w twoich włosach i na policzkach. Gdzieś w oddali lśni tafla miejscowego jeziora, nad którym wyrastają góry gęsto pokryte drzewami. Uśmiechasz się lekko, prawie niezauważalnie. Seeboden. Jedyne miejsce na świecie, gdzie możesz poczuć się dobrze, nawet gdy całe życie wali ci się na głowę.

Nieśpiesznie zaczynasz przecinać ulice, obserwując jak zmieniło się twoje miasto, wyciągając z niego wspomnienia, przez chwilę żyjąc przeszłością. Było ci tutaj tak dobrze, ale oczywiście musiał ci się zamarzyć wielki świat. Co by było, gdybyś jednak została?

Zmęczona niewygodnymi pytania, które podsuwa ci mózg, wchodzisz do jakiegoś nowego supermarketu. Wirujesz między działami, by w końcu dotrzeć do półek, na których w równych rządkach stoją wszelakie alkohole. Łapiesz za butelkę najtańszego wina i  odwracasz się z zamiarem udania się do kasy, kiedy zatrzymuje cię jakieś spojrzenie. Nachalnie, bez cienia skrępowania wpatrujesz się w twarz mężczyzny, szybko dopisując do jego rysów odpowiednie nazwisko. Thomas Morgenstern. Oczywiście. Życie znowu z ciebie zadrwiło, stawiając ci na drodze człowieka wciąż będącego na fali sukcesów podczas, gdy twoje życie przypomina kompletną  ruinę. Pieprzona ironia. Boli, gdy uświadamiasz sobie, że zaczynaliście w tym samym miejscu. To samo miasto, to samo Kindergarden, ta sama ulica. Ludzie zawsze lgnęli do Thomasa, ty nie byłaś wyjątkiem. Czasami zdarzało ci się grać z nim i jego znajomymi w dwa ognie, bawić się w chowanego, pić pierwsze piwa nad brzegiem jeziora, chodzić na te same imprezy. Pamiętasz go bardzo dobrze. Od zawsze życie układało się po jego myśli.

- Przepraszam panią, wszystko w porządku? - Pyta, dostrzegając twoje natarczywa spojrzenie, lekko marszcząc przy tym czoło. Nie, nie pamięta ciebie. Zmieniłaś się. On również, ale stając się niemalże bohaterem narodowym, często gościł na okładkach gazet czy ekranach telewizorów.

Nie możesz nie porównywać się z nim. Aułć.

- Tak. - Odpowiesz krótko, niezbyt przyjemnym tonem, po czym ostentacyjnie podchodzisz do kasy. Dlaczego świat lubi przypominać ci o twoim własnym popapraniu? Przecież wiesz, że jesteś jedną wielką porażką, która rozwala wszystko za co się weźmie.

Płacisz za wino i wychodzisz ze sklepu. Nie chcesz jeszcze wracać do domu, w mieście twoje problemy wydają się mniejsze, bledsze. Złamane serce tak bardzo nie krwawi, tęsknota nie krzyczy tak przeraźliwie głośno. Łatwiej jest ci znowu przywdziać się w obojętność.

- Hej, zaczekaj.

Nie wiesz dlaczego to robisz, ale odwracasz się. Thomas stoi kilka metrów od ciebie, pilnie studiując twoją twarz. Po jego zdeterminowanym spojrzeniu, zaciśniętych ustach i charakterystycznie zmarszczonym czole wiesz, że próbuje wydobyć ciebie z własnych wspomnień. Mijają sekundy, płatki śniegu znikają w jego blond włosach, a wydychane powietrze zamienia się w obłoczki pary. Zauważasz, że uszy odstają mu mniej niż kilkanaście lat temu i nie wiedząc czemu rozbawia cię ta myśl. Mimo to nie uśmiechasz się w przeciwieństwa do Morgensterna, którego twarz rozjaśnia się lekkim uśmiechem.

- Czy my się przypadkiem nie znamy?

undo my sad

undo what hurts so bad

undo my pain

******

Bam. Powoooli wkraczamy w akcję zasadniczą. Szczerze powiedziawszy, pierwotny pomysł opowiadania nie zakładał żadnych romansów i Eleny, ale co to za fanfic bez żadnych wątków miłosnych? No właśnie, żaden :x

Z dobrych wiadomości: odkryłam, jaki mam problem z pisaniem o Morgensternie, a ze złych to utknęłam w piątce i jakoś nie mogę ruszyć. Ale chyba wygnałam myśli anty-twórcze, więc jakoś pójdzie. Mam nadzieję.

Trzymajcie się!