Jeden

Christina Perri - Human

Ruuskije Gorki. Zaciskasz oczy, zmarzniętymi palcami mocniej obejmując barierkę. Nerwowo oblizujesz spierzchnięte usta, ze zdenerwowaniem napinając mięśnie. Twój puls powoli zwalnia, wracając do normalnego tempa, serce przestaje tak przeraźliwie kołatać w piersi. Gdy otwierasz oczy, one nadal tam są - kilka pięknych, oświetlonych, tak bardzo spragnionych sportowych wrażeń skoczni. Twoja miłość i twój największy koszmar.

Ze złością odpychasz się od zimnej barierki i odwróciwszy się na pięcie, robisz kilka kroków w przód. Zatrzymujesz się, kręcąc głową. Wracasz. Unosisz twarde spojrzenie na ten narciarski kompleks, wiedząc że musisz dać radę, że wszyscy oczekują, że dasz radę. A ty jesteś przecież niepokonanym i niezłomnym Morgensternem, zawsze dajesz radę. Teraz też musisz.

Ale co...co jeśli jesteś już zmęczony? Co jeśli nie masz już sił? Co jeśli tym razem przegrasz?

Jeszcze raz potrząsasz głową, by wyrzucić z siebie te głupie myśli. Oczywiście, że wszystko się uda - jutro pójdziesz tam i skopiesz im wszystkim tyłki. Na chwilę zapomnisz o strachu, upadkach i niemocy. Na chwilę znowu staniesz się dawnym sobą, Morgensternem, którego tak łatwo nie da się złamać. Zawsze to ci się udawało, więc dlaczego nie teraz, nie w chwili, w której tego najbardziej potrzebujesz?

Wyzywającym wzrokiem jeszcze raz obejmujesz Ruuskije Gorki. I wcale nie sądzisz, że jesteś nie do pokonania.

Uśmiechasz się smutno w stronę ciemnych chmur, które, niczym groźba, wiszą nad skocznią, po czym odwracasz się i odchodzisz. Nie wiesz, czy chcesz tu być i czy jutrzejsza walka jest do wygrania.

Nie jesteś superbohaterem, jesteś tylko człowiekiem.

*

Siedzisz na belce startowej i wypatrujesz znaku od trenera. Robiłeś to już tyle razy, ale dzisiaj jest jakby inaczej. Nie ma tej dzikiej ekscytacji, która zawsze ogarniała twoje serce, nie ma nutki ryzyka niosącej cię na dalekie metry. Jest strach. Są myśli, które blokują. I migawki z Kulm. To wszystko tworzy mieszaninę, która pozbawia cię radości z lotu, czegoś, co było podstawą twojej miłości do tego sportu. Nie myślisz o tym, by wzbić się w powietrze i pozostać tam jak najdłużej - myślisz tylko o tym, by bezpiecznie wylądować.

Pointner macha chorągiewką. To już. Odpychasz się od barierki i suniesz wzdłuż najazdu. Próg. Wybicie. Lecisz. Z ulgą przymykasz oczy, gdy udaje ci się bezpiecznie wylądować i mimo wciąż odczuwalnego bólu w nodze, uśmiechasz się wdzięcznie. To już. Po wszystkim.

Na skoczni wybucha głośna żwawa. Głośnym brawom i entuzjastycznym krzykom nie ma końca. Nawet nie masz czasu zerknąć na swój wynik wyświetlony na ekranie - Haybӧck i Diethart już klepią cię po plecach i tulą do siebie.

- Stary, zrobiłeś to. Jesteś niesamowity! - Michi uśmiecha się szeroko, z podekscytowania prawie wywracając cię na ziemię.

- Jesteś bohaterem. Totalnie. - Didl kiwa głową z podziwem. - Tylko ty mogłeś tak skoczysz po takim upadku. Wow.

Chcesz coś odpowiedzieć, podziękować, cokolwiek, ale żadne słowa nie mogą przejść przez twoje gardło. Oni nie wiedzą. Nikt nie wie.

Wreszcie patrzysz na ekran. Naprawdę ci się udało - skoczyłeś na tyle daleko, że powinniście zdobyć  srebrny medal. I faktycznie, kilkanaście minut później, gdy narty Freunda - ostatniego zawodnika konkursu, dotykają śniegu na zeskoku, każdy już wie, że Austria została wicemistrzem olimpijskim. Kiedyś może gorzko byłoby przełknąć taką informację, ale w tym roku - z dwoma młokosami, jedną kaleką i Schlierenzauerem nie w swojej optymalnej formie w drużynie - srebrny medal cenniejszy jest niż złoto, zwłaszcza dla ciebie.

Łzy same cisną się do oczów, wzruszenie chwyta za gardło. Ludzie nie przestają wiwatować. Automatycznie wpadasz z jednych ramion w drugie, gratulując, dziękując. Z każdej strony słyszysz, że jesteś bohaterem, że dokonałeś czegoś niemożliwego, że jesteś najlepszy, niezwyciężony.

Ale oni nie wiedzą. Nikt nie wie.

*

Symboliczna lampka szampana to za mało. Najchętniej napiłbyś się czegoś mocniejszego, czegoś, co choć na chwilę oderwie twoje myśli od prawdy, jaką nosisz w sobie od powrotu na skocznie, ale dobrze wiesz, że nie możesz mieszać tabletek z alkoholem - a medykamentów wciąż przyjmujesz całkiem sporo. Szkoda tylko, że żaden lekarz nie przepisał ci nic na ten dziwny, palący ból serca, na obawy, które głęboko się w tobie zakorzenił, na silne poczucie własnej śmiertelności i kruchości.

- Didl, przestać się wydzierać. Nawet ja śpiewam lepiej od ciebie! - Schlierenzauer z wielkim uśmiechem na twarzy uderza Dietharta w głowę.

- Każdy śpiewa lepiej od ciebie, Gregi. - Zauważa przymilnie Michael.

Gregor prycha z irytacją. Jak zwykle chciałby być najlepszy w każdej kategorii życia.

Choć twoje usta rozciągają się w uśmiechu, nie śmiejesz się razem z kolegami. Nie potrafisz skupić się na ich przekomarzaniach, dzielić z nimi tej słodkiej, beztroskiej chwili. Nie umiesz spojrzeć na tę całą sytuację jak na zabawę.

Bo skoki to nie zabawa.

Może kiedyś tak było. Żyłeś w tej swojej idealnej bańce, nie widząc, ile zagrożeń niesie twoja praca. A przecież narażałeś się każdego dnia, każdego. Ale wtedy liczyła się tylko ta chwila w powietrzu, te kilka sekund podczas, których czułeś, że mogłeś wszystko. Błoga nieświadomość. Czy ona może wrócić?

- Morgenstern! Skurczybyku, jesteś najlepszy! - Didl prawie pakuje ci się na kolana, rozlewając na ciebie odrobinę swojej wódki. - Gdyby nie ty, to kto wie, czy cieszylibyśmy się teraz z tego medalu.

- Za Morgiego!

- Za Morgiego!

Wszyscy podnoszą do góry swoje kieliszki w geście toastu. Ty również unosisz swoją literatkę, w której zamiast mocnej, potrafiącej ukoić każdy ból wódki, jest tylko zwykła woda. Pijecie twoje zdrowie, pijecie na twoją cześć. Pijecie, bo znowu zostałeś czyimś bohaterem.

Gdy Schlierenzauer ponownie skupia na sobie całą uwagę, niespostrzeżenie wstaniesz z fotela i odstawiwszy literatkę na szafkę, wychodzisz do przedpokoju. Zakładasz buty i kurtkę. Tylko nie możesz znaleźć swojej czapki, więc bierzesz nakrycie głowy należące do Michaela. Wychodzisz. Noc jest ciemna i zimna, mróz szczypie twoje policzki. Nieśpiesznie przechodzisz kilkadziesiąt metrów, rozkoszując się chwilą spokoju i samotności. Wreszcie możesz pozwolić sobie na luksus luzu psychicznego, na zrzucenia ochronnej bariery, która otaczała wszystkie kłębiące się w tobie myśli. Rozpadasz się jak filiżanka przez nieuwagę strącona ze stołu. Znowu jesteś mentalnie rozbity i niepoukładany, zupełnie bezradny i bierny.

Oni wszyscy uważają cię za bohatera, za kogoś wielkiego, kto po każdym upadku potrafi wstać, otrzepać kolana i z uniesioną głową ponownie wrócić na szczyt. Kogoś, kogo nikt i nic nie potrafi zatrzymać. Ale oni nie wiedzą, nikt nie wie. Nie jesteś bohaterem, jesteś tylko człowiekiem. Słabym, wątłym, połamanym człowiekiem, który już dłużej nie potrafi udawać, że jest dobrze. Bo nie jest. Jest cholernie trudno. Nie masz już sił, by walczyć, by z uśmiechem siadać na belce i jak gdyby nic skoczyć. Boisz się. W nocy nie możesz przez to spać, a nawet jeśli uda ci się zasnąć, to po chwili budzisz się z krzykiem.

Czasy, kiedy Thomas Morgenstern był bohaterem minęły.

Teraz... teraz jesteś tylko człowiekiem. Nikim więcej.

i'm only human

just a little human

i can take so much

until i've had enough

*********

Kiedyś, kończąc austriacką kawę, obiecałam, że jeszcze napiszę opowiadanie, w którym Thomas będzie szczęśliwy. Obietnica, póki co została bez pokrycia, choć, gdybym musiała wskazać skoczka, o którym zaczęłam pisać najwięcej opowiadań byłby nim Morgenstern. Trudny z niego materiał. Nie chcę obiecywać, że skończę to opowiadanie, na razie nie czuję, że mogę dotrzeć do epilogu. Nie wiem, ta historia już jakiś czas żyje we mnie, ale jakoś nie potrafię jej przelać na worda. I nie powinnam tego publikować, ale tak jakoś smutno mi się zrobiło na serduszko.

"Human" Christiny Perri i "Ready to fly" Richarda Marxa to coś, na czym będzie trzymać się całe opowiadanie. Tak myślę.