Dwadzieścia

Nathan Goshem - Thinking about it

Dlaczego tak łatwo uległaś Morgensternowi?

Rozglądasz się wokół, po czym mrużysz oczy, oślepiona stroboskopowym światłem. Niepotrzebnie tutaj przyszłaś. Jak na twój gust jest za głośno i za tłoczno. Poza tym gdy tylko opróżnisz literatkę, ktoś natychmiast przynosi ci kolejne mojito, a twoi nowi znajomi przeważnie rozmawiają na tematy, o których mało wiesz albo o osobach, których nie znasz. Czujesz się nieswojo i nie na miejscu. I jesteś niesamowicie zmęczona po całym dniu na skoczni.

Miło było wziąć udział w Team Area Party. Aczkolwiek dwie imprezy w ciągu jednej doby to zdecydowanie za dużo. Wbrew przypuszczeniom Morgensterna dwie godziny snu i kilka drinków wcale nie sprawiły, że wstąpiła w ciebie nowa energia. Wręcz przeciwnie, najchętniej wróciłabyś do hotelu, przebrałabyś się w ciepłe piżamy i poszłabyś spać.

Mało towarzyska z ciebie osoba.

Fettner delikatnie klepie cię w ramię i proponuje taniec. Zgadzasz się bez entuzjazmu. Właściwie masz ochotę mu odmówić, ale boisz się, że jeśli zostaniesz w loży choćby pięć minut dłużej, zaśniesz jak dziecko. A tego przecież nie chcesz.

Manuel chwyta cię za dłoń i prowadzi przez zatłoczony parkiet. Znowu światło razi cię w oczy, więc całkowicie zdajesz się na swojego partnera. Gdy wreszcie znajdujecie skrawek wolnego parkietu i zaczynacie wirować w rytm elektronicznej muzyki, wypuszczasz z płuc wstrzymywane dotąd powietrze i próbujesz się odprężyć.

Przyszłaś tutaj, aby się zrelaksować, zdystansować, powtarzasz w myślach jak mantrę.

Mimo to czujesz, jak twoje mięśnie napinają się.

Jest dobrze. Naprawdę jest dobrze, więc nie rozumiesz, skąd ten nagły, mały atak paniki. Może po prostu drażni cię masa całkowicie obcych twarzy. A może fakt, że kiedy ostatni raz tańczyłaś, obejmowały cię ramiona Isaaka.

Przygryzasz wargę zła na siebie za nieodpowiednie wspomnienie. Jednak nie potrafisz nie zauważyć, że w objęciach Manuela nie czujesz się tak bezpiecznie jak podczas tańca z mężem. I że Fettner jest kompletnie inny niż Isaak.

Choleracholeracholera!

Brunet nachyla się i rzuca jakimś żartem. Śmiejesz się, a zdenerwowanie powoli się ulatnia. Koniec z myśleniem o Isaaku. Zaczęłaś nowy rozdział, w którym nie ma miejsca na człowieka, który złamał ci serce.

Będziesz się dobrze bawić i nie pozwolisz, by wspomnienia popsuły ci wieczór.

Uśmiechasz się szeroko i dajesz porwać się energetycznym dźwiękom. Mieszanka alkoholu i emocji robi swoje. Zaczynasz czuć dziwną wolnością. Ale to całkiem przyjemne uczucie. Nieco ekscytujące. Jakby nowe.

Zupełnie jakbyś znowu miała szesnaście lat.

Noc jest intensywna, ale wszystko rozgrywa się według utartego i prostego scenariusza. Tańczysz, a potem idziesz na chwilę usiąść, by zregenerować siły i wypić kolejnego drinka. Nic poza tym. Nawet dobrze się bawisz. Śmieszą cię dziwne żarty Dietharta, a monologi Haybӧcka o makaronie mimo wszystko są interesujące i zabawne. Znajdujesz wspólny język z partnerkami chłopaków z kadry, zapamiętujesz wszystkie nazwiska z norweskiego teamu, a nawet potrafisz dopasować do nich odpowiednie twarze. Z każdą kolejną minutą (albo raczej z wypitym drinkiem) czujesz się coraz mniej wyobcowana.

Może wciąż potrafisz jeszcze gdzieś pasować.

- Hej. - Didl dosiada się do ciebie, omal nie wylewając na twoje kolana piwa.

- Heeej. - Odpowiadasz z uśmiechem, przezornie się od niego odsuwając. Szkoda pożyczonej sukienki. - Co tam?

- A no nic. - Wzdycha blondyn, po czym zaczyna siorbać piwo. - Wygrałem w tym roku TCS, wiesz? - Zagaja po chwili, a uśmiech rozświetla jego twarz.

- Coś mi się obiło o uszy.

- I zdobyłem srebro w drużynówce na Igrzyskach. I zająłem czwarte miejsce. Też na Igrzyskach. Czad, nie?

Uśmiechasz się. Chłopak jest uroczy i nieco pijaniutki.

- Rodzice muszą być dumni.

Didl odstawia na stolik pusty kufer, wzdychając głośno. Wygląda na niepocieszonego. Wygina usta w podkówkę, patrząc na ciebie wzrokiem bezdomnego psa.

- Tata myśli, że to jego zasługa. Bo wiesz, ściskał mocno świnkę, która przyniosła mi szczęście. Jednak prawda jest inna. - Zniża głos, patrząc ci prosto w oczy. - Prawdą jest to, że ja jestem po prostu świetnym skoczkiem. - Oświadcza konspiracyjnie z miną, jakby to, co powiedział było oczywistą oczywistością. - Wręcz zajebistym.

Tłumisz śmiech.

- Nie znam się na tym, ale na pewno jest tak, jak mówisz.

- Elena, daruj, jesteś za trzeźwa na rozmowę z Didlem. - Ni stąd ni zowąd pojawia się Schlierenzauer i siada obok ciebie, wciskając ci w dłonie mojito.

Na oparciu sofy przysiada się również Morgenstern.

- Po alkoholu włącza mu się tryb filozofa i jest nie do zniesienia.

- Właśnie, że jestem do zniesienia. Prawda, Elena? - Didl wydyma wargę jak obrażony pierwszoklasista.

- Oczywiście, to była bardzo miła pogawędka.

- Widzicie? Lubi mnie! - Krzyczy uradowany Diethart, po czym mocno się do ciebie przytula. Niezręcznie klepiesz go plecach wolną ręką, próbując opanować śmiech, jaki wzbiera się w twojej piersi. Już zapomniałaś, że pijani ludzie bywają uroczy.

- Znalazłaś sobie amanta od siedmiu boleści. - Prycha Gregor, puszczając do ciebie oczko. Wtóruje mu głośny śmiech Morgensterna.

- Zazdrościcie, że jest moją fanyną, a nie waszą. - Oświadcza z powagą Didl, na co krztusisz się drinkiem.

Sympatyczni ci skoczkowie narciarscy.

Wbrew twoim początkowym obawom bawisz się świetnie w gronie dopiero co poznanych ludzi. Przestajesz się przejmować tym, czy wypadniesz dobrze przed nimi, jesteś po prostu sobą, choć w twojej aktualnej sytuacji życiowej trudno jest ci zdefiniować nową siebie. Nadal gdzieś w środku czujesz lęk i niepewność, ale chwilowo nie przeszkadza ci to. Próbujesz cieszyć się ulotnością chwili, nie myśleć o tym, co będzie za tydzień, miesiąc, rok. Na zamartwianie się przyjdzie jeszcze czas.

Po trzeciej zmęczenie jednak bierze górę i razem z Thomasem wracasz do hotelu.  Kiedy szukasz w kieszeni klucza, blondyn rzuca ci ciche dobranoc, kierując się w stronę swojego pokoju. Wołasz go cicho, gdy zbiera ci się na sentymenty. Chcesz, aby wiedział, ile znaczy dla ciebie ten weekend i że jesteś mu wdzięczna za to, że zabrał cię tutaj.

Opierasz się o framugę drzwi, patrząc jak Thomas podchodzi do ciebie.

- Chciałam ci tylko powiedzieć, że naprawdę dobrze się bawiłam. Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz było tak miło. Naprawdę dziękuję, że mnie tutaj zabrałeś.

Skoczek uśmiecha się w ten swój chłopięcy sposób.

- Spoko. Też się dobrze bawiłem. Nie okazałaś się być drętwą towarzyszką.

Udajesz oburzoną, choć przychodzi ci to z trudem.

- Myślałeś, że będę drętwa?

- Trochę. W końcu ostatnio byłaś taka nadęta. - Thomas przewraca oczami, ale mimo tego przytyku wesołe iskierki nie znikają z jego spojrzenia.

- Byłam, to fakt. - Zgadzasz się z nim. Naprawdę nie masz pojęcia, dlaczego mężczyzna nadal z tobą trzyma. - Ale trochę wyluzowałam, nie?

Blondyn kiwa głową z lekkim uśmiechem na ustach. Przez tych kilkanaście lat jedno się nie zmieniło: tym uśmiechem zawsze zjednuje sobie ludzi.

- Zdecydowanie. Chyba oboju nam dobrze wyszła ta Planica. Jestem z nas dumny.

Przytakujesz mu. Po takim weekendzie jesteś gotowa, by wrócić do życia.

Tylko, czy życie przyjmie cię życzliwie, z otwartymi ramionami czy po prostu znowu skopie ci tyłek?

Przygryzasz lekko wargę, wpatrując się w ciszy w oczy Thomasa, jakby w nich próbując dostrzec odpowiedzi na dręczące cię pytania. Zamiast tego widzisz w nich jedynie troskę i ciepło.

- Thomas... - Zagajasz cicho, mnąc w palcach rąbek sukienki. - Myślisz, że my jeszcze będziemy kiedyś szczęśliwi?

Morgenstern jest zaskoczony twoim pytaniem. Powolnym ruchem odgarnia z nad twojej twarzy kosmyk włosów, delikatnie muskając opuszkiem palca twoją skórę.

Mimowolnie przeszywa cię dreszcz, którego nie rozumiesz.

- Myślę, że tak. - Uśmiecha się nostalgicznie. - Musimy w to uwierzysz, wiesz? - Szepcze, po czym nachyla się ku tobie i subtelnie cię całuje. Jesteś zaskoczona, nie spodziewałaś się tego, mimo to coś bliżej niezidentyfikowanego, jakiś dziwny impuls wywodzący się z okolic serca każe ci odwzajemnić pocałunek. Thomas obejmuje cię w pasie, niwelując wolną przestrzeń między wami. Wplątujesz dłoń w jego włosy, czując jak dreszcze przebiegają wzdłuż twojego kręgosłupa. Wszystko, czego teraz chcesz to tylko jego obecność, jego dotyk. Całujesz go z pasją, zapominając o całym świecie. Całą sobą chłoniesz jego zapach, smak ust. Przymykasz oczy odurzona intensywnością odczuć. Jesteś jak w amoku.

Mężczyzna naciska na klamkę, a drzwi się otwierają. Wchodzicie do pokoju, nie przerywając pocałunków. W pośpiechu zdejmujecie kurtki, blondyn rozpina twoją sukienką. Padacie na łóżko. Jego dłonie błądzą po twoim ciele, pocałunkami śledzisz krzywiznę jego policzka.

Nie kontrolujesz tego, co się dzieje. Poddajesz się chwili, pragnieniu. I czujesz się lekka jak nigdy wcześniej.

Sięgasz palcami do jego koszuli, rozpinasz guziki. Jesteś w innym świecie. Przez parę minut nie jesteś Eleną - prawie rozwódką z rozpieprzonym życiem, jesteś Eleną, która pragnie jedynie drugiego człowieka.

Człowieka, który jest jej przyjacielem.

Ta myśl działa na ciebie jak kubeł zimnej wody. Wstrzymujesz oddech, przymykając oczy. Zahaczasz się o jego łańcuszek, co sprowadza do pionu również Thomasa. Mężczyzna patrzy na ciebie z przerażeniem w oczach. Wygląda jak dosłownie wyrwany z innego świata.

Też nie ma pojęcia, co wy, do cholery, odpieprzacie.

Zrywa się z łóżka, zapinając krzywo koszulę. Jest oszołomiony, spanikowany, oddycha z trudem.

- Elena... - Nie kończy. Wpatruje się w ciebie tymi swoimi szaroniebieskimi oczami. Jego źrenice wciąż są rozszerzone, policzki wręcz płoną, każdy włos sterczy w inną stronę.

Odwracasz wzrok. Chcesz coś powiedzieć, ale żadne słowo nie przedostaje się przez twoje zaciśnięte gardło.

Wciąż to do ciebie nie dociera.

Prawie przespałaś się z Thomasem.

Prawie zrujnowałabyś wszystko, co udało wam się wypracować.

Kiedy podnosisz wzrok, jego już nie ma. Oddychasz z ulg, po czym zarzucasz na twarz kołdrę.

Sen nie chce przyjść.

***

888 - Critical Mistakes

Budzisz się z uczuciem dziwnej dezorientacji.

Nie otwierasz oczu, jakby bojąc się promieni słońca przedzierających się przez niezasłonięte roletami okna.

Albo konsekwencji nocnych... czynów.

Zaciskasz mocniej powieki, jednocześnie naciągając na głowę kołdrę. Chcesz zasnąć, jeszcze chwilę pouciekać od rzeczywistości, która znowu musiała się skomplikować.

Odsunąć moment, w którym będziesz musiała MU spojrzeć w oczy.

Co wyście najlepszego zrobili? Kiedy w końcu udało się wam stworzyć taką relację, w której obojgu wam było dobrze, jeden cholerny impuls musiał wszystko spieprzyć.

Impuls, poczucie samotności, znalezienie kogoś, kto na jakiś sposób rozumie.

Tylko tyle. Aż tyle.

Czy było warto?

Wzdychasz, ciaśniej otulając się kołdrą. Na szczęście w porę się opamiętaliście, można powiedzieć, że zatrzymaliście się tuż przed urwiskiem. Ale jednak - co się zdarzyło, nie odzdarzy się. Wciąż będziesz pamiętać jego dotyk na swojej skórze, jego rozszerzone źrenice, własne pożądanie, wasze przyśpieszone oddechy i niespokojne ruchy. Za każdym razem, kiedy spojrzysz w jego twarz, przypomnisz sobie tamtą chwilę, tych kilkanaście minut, które zmieniły tak wiele.

Spokojnie.

Byliście pijani, nieświadomi znaczenia sytuacji, na pewno spragnieni drugiego człowieka. To można zrozumieć, wytłumaczyć, wybaczyć. Tylko jak pokonać palący w policzki wstyd? Skąd znaleźć tyle odwagi, by nie odwrócić wzroku i nie spuścić głowy? Skąd wziąć siłę na rozmowę o tym?

Bo przecież niewyjaśnienie tamtej sytuacji, tylko wszystko pogorszy.

Odrzucasz kołdrę na bok i otwierasz oczy, niemal natychmiast się krzywiąc. Gwałtowny ruch powoduje, że czujesz jakby ktoś wwiercał ci się w czaszkę. Ostry, nieprzyjemny ból głowy, ewidentna niemoc w kończynach i wyschnięty na wiór język - czy to kara? Prychasz pod nosem, po czym krzyżujesz na piersiach ręce i wlepiasz wzrok w sufit. Wciąż jesteś w wczorajszej sukience, na jednej ręce masz ślad z fluidu i maskary, a twoje włosy to jeden wielki kołtun. Nawet nie chcesz wiedzieć, jak bardzo źle wyglądasz. Marzysz o gorącym prysznicu, który spłucze z ciebie wczorajszą noc. Mimo to nie ruszasz się z łóżka. Próbujesz odwlec moment spotkania z Thomasem w nieskończoność, uciec od tego, od czego uciec nie możesz.

Musisz być dzielną dziewczynką. Znowu.

Jeszcze chwilę leżysz w łóżku, po czym wstajesz z wyraźną niechęcią. Szukając w walizce czystych ubrań, zastanawiasz się, kiedy w końcu wszystko przestanie się komplikować. Czy jeszcze długo będziesz cierpieć? Czy wreszcie odbijesz się od dna i staniesz na nogi? Czy w końcu będzie łatwo?

Wchodzisz pod prysznic i odkręcasz kurek. Po chwili uderza w ciebie gorący strumień wody, spłukując z ciebie wyrzuty sumienia i brud zgubnych impulsów.

Jesteście z Thomasem dorośli. Będziecie potrafili wyjaśnić sobie wszystko i uratować waszą relację, przyjaźń.

Dopiero teraz uświadamiasz sobie, ile możesz stracić. Morgenstern jest twoim najważniejszym sojusznikiem. Kto wie, gdyby nie on, może wciąż leżałabyś w ciemności swojego pokoju i rozpamiętywała własne porażki.

Nie możesz pozwolić mu odejść.

Nie możesz pozwolić sobie zamknąć się na niego.

Kiedy kilkanaście minut później, świeża i podmalowana, wchodzisz na stołówkę, nigdzie nie widzisz Thomasa. Mimowolnie czujesz ulgę, odprężasz się. Nie jesteś gotowa na konfrontację, nie wiesz, co masz mu powiedzieć, choć jednocześnie chcesz z nim natychmiast wyjaśnić całą sytuację. Skrzywiasz się lekko. Znowu to cholerne uczucie, ten dziwny paradoks, kiedy jednocześnie czegoś chcesz i nie chcesz tego. Pieprzona emocjonalna huśtawka, pieprzone niezdecydowanie, tchórzostwo.

Oddychasz głęboko, by uspokoić rozszalałe nerwy. Idziesz po kawę, niczego innego i tak nie byłabyś w stanie przełknąć. Zauważasz dziewczyny Stefana i Michaela - Marisę i Claudię - więc do nich dołączasz, przywdziewając na twarz marną imitację uśmiechu. Starasz się, naprawdę się starasz. Nawet jeśli dziewczyny widzą, że coś jest nie tak, najpewniej uznają to za kaca i ignorują.

Cudownie.

Marisa informuje cię, że Thomas pojechał już na skocznie razem z całym team'em, po czym proponuje ci podwózkę. Zgadzasz się. Może uda ci się spędzić cały konkurs w towarzystwie nowych koleżanek i zdobędziesz trochę czasu na poukładanie sobie myśli w głowie? Nie chcesz znowu dać się omamić impulsom i palnąć coś niepotrzebnego, co tylko pogorszy całą tą sytuację.

Wdech, wydech. Wszystko się ułoży. Musi.

Z powodu niesamowitych korków docieracie na skocznie kilka minut przed rozpoczęciem konkursu. Thomas, zauważając się, kiwa głową w twoją stronę, ale, ku twojej uldze, nie podchodzi. Cały czas rozmawia z różnymi ludźmi, jednocześnie pilnie obserwując konkurs. Zresztą nawet nie nadarza się odpowiednia okazja, by pogadać - ciągle coś się dzieje, wszędzie jest pełno ludzi, skoki są ciekawe, a Austria wygrywa w Pucharze Narodów. Nie ma tutaj miejsca na takie rozmowy, ale nie jest ci z tego powodu jakoś przykro.

Mimo wszystko boisz się tego, co usłyszysz od Morgensterna.

Kiedy dziewczyny lecą do swoich chłopaków, a ty zostajesz sama, możesz wreszcie przestać udawać beztroską i zainteresowaną. Opierasz się o barierkę i wlepiasz wzrok w skocznię. Trybuny powoli pustoszeją, drużyny zaczynają się pakować, ktoś z polskiej ekipy otworzył szampana. Niektórzy świętują, niektórzy pytają siebie, co poszło nie tak, inni obiecują sobie, że następny sezon będzie lepszy, będzie ich.

- W porządku? - Nie musisz odwracać głowy, by wiedzieć, że to Thomas opiera się o barierkę obok i że na jego twarzy na pewno nie gości jego firmowy uśmiech.

Czujesz tą drobną zmianę w powietrzu wokół was. Jakby atmosfera zgęstniała. Jakby zamykała wam usta.

Zaciskasz palce na chłodnym metalu. W twojej głowie krąży tyle myśli. Przenosisz na blondyna wzrok, jednocześnie wstrzymując oddech. Ma zacięta twarz, zatroskane spojrzenie. Nie wiesz, czego możesz się spodziewać.

- Chyba. - Wzruszasz w końcu ramionami, z powrotem spoglądając na skocznie. Czujesz się nieswojo w jego towarzystwie, masz ochotę zapaść się pod ziemię. Jesteś pewna, że twoje policzki płoną. Ale jak okiełznać wstyd, kiedy mózg wciąż podsyła ci TAMTE wspomnienia?

Morgenstern powoli wypuszcza z płuc powietrze.

- Po powrocie do hotelu chcę pogadać z Pointnerem, więc pewnie dopiero pod wieczór będziemy wracać do Villach. Masz coś przeciwko temu? - Pyta.

- Nie, coś ty.

- Okej. - Thomas odrywa się od barierki jakby miał zamiar odejść, jednak zostaje w miejscu. - Co do wczoraj... Głupio wyszło.

Dusisz prychnięcie. Głupio to dziwne określenie tego, co się zdarzyło.

Wzruszasz ramionami.

- Byliśmy pijani.

- Taaak. - Blondyn wzdycha, rzucając ci smutne spojrzenie. - Nie chciałbym, żeby to zmieniło cokolwiek między nami.

- Ja też.

- Więc... - Thomas waha się. - Nie znielubisz mnie ponownie?

- Yhym. Ani nie polubię za bardzo. - Mruczysz, skupiając wzrok na swoich dłoniach. - Masz to jak w banku.

- Cieszę się. - Mężczyzna klepie cię w ramię, uśmiechając się ostrożnie.

Mimowolnie wzdrygasz się na jego dotyk, a gorąco uderza cię w policzki. Wciąż odczuwasz kaca moralnego po tym, co się stało i nie potrafisz normalnie reagować na Morgensterna. Żywisz nadzieję, że czas zniweluje twój wstyd, a ty znowu będziesz potrafiła spojrzeć na skoczka jak na przyjaciela.

Thomas rzuca ci jeszcze jeden uśmiech, po czym szybko odchodzi. Wiesz, że on też to czuje. Tą niezręczność. Wstyd. Chęć cofnięcia czasu. Obawę, że wasza krucha relacja może nie wytrzymać ciężaru, jaki na nią nałożyliście.

Oddychasz głęboko. Jakoś to będzie. Może.

Kilkanaście minut później, gdy siedzisz w aucie Marisy, wciąż nie potrafisz wyrzucić z myśli Morgensterna. Zastanawiasz się nad tym, jak bardzo zmieniło się twoje podeście w stosunku do skoczka. Nie byłaś jeszcze gotowa na jakiekolwiek zbliżenia z mężczyzną, a już na pewno nie wyobrażałaś sobie, że coś podobnego może zajść między tobą a Thomasem.

Nie chcesz tego powtórzyć. Nie z nim.

Ale wizja związania się z jakimś innym mężczyzną - nie Isaakiem, nie Thomasem - już nie wyzwala w tobie tyle buntu, strachu i niechęci. Czujesz nieśmiałe musknięcie nadziei na to, że jeszcze będziesz potrafiła ułożyć sobie życie z nowym facetem, że na starość nie musisz wcale zostać sama.

Bo teraz, gdy wiesz, że nie tylko Isaak może działać na ciebie tak mocno, jesteś gotowa, by wrócić do gry.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różki, znika z ciebie cały strach i niepewność. Odprężasz się. Z Morgensternem jeszcze się dogadasz. Potem poszukasz pracy, poznasz nowych ludzi, może z kimś się umówisz. Życie zacznie się toczyć w odpowiednim rytmie, a ty zawalczyć o własną przyszłość, o siebie. I znowu wszystko będzie takie jakie być powinno.

- Elena, skąd ten tajemniczy uśmiech? Czyżby Thomas? - Marisa wyrywa cię z zamyślenia. Podłapujesz jej rozbawione spojrzenie we wstecznym lusterku.

Mimowolnie rumienisz się.

- Hmm, nie. - Przełykasz głośno ślinę. Boisz się, że blondynka pociągnie dalej ten niezręczny dla ciebie temat.

I jak się okazuje, są to całkiem uzasadnione obawy.

- Przed nami nic się nie ukryje, kochana. - Dodaje ze śmiechem Claudia. - My wszystko widzimy.

- Niby co? - Bąkasz niepewnie, chcąc zapaść się pod ziemię. Nie sądzisz, by te babskie ploteczki były dobrym pomysłem, przynajmniej nie te na temat Morgensterna. Nie, póki na każde wspomnienie jego imienia, czerwień wpełza na twoje policzki, a części ciała dotykana przez jego ręce, pieką boleśnie przypominać ci o waszym przekroczeniu pewnej granicy.

Cholera, zaciskasz dłonie w pięści, zastanawiając się nad tym, jak wybrnąć z tematu.

- To jak na ciebie leci. - Marisa sugestywnie porusza brwiami.

Że co?!

Momentalnie się prostujesz, a twoje policzki znowu oblewa rumieniec, bo przed oczami stają ci obrazki z ubiegłej nocy. Nie podoba ci się to, ale nie potrafisz odgonić od siebie wspomnień.

- Jesteśmy tylko i wyłącznie przyjaciółmi. - Mówisz z uporem. - Nikim więcej.

- Ale czy Thomasowi pasuje taki układ?

Przełykasz głośno ślinę, odwracając twarz do okna. To, co dziewczyny mówią to jakaś kompletne bzdura, przewidzenia. Między tobą a Thomasem nie ma nic, żadnej chemii, żadnego mocniejszego uderzenia serca. A nawet jeśli przez chwilę coś się zadziało nie miało to nic wspólnego z uczuciem. To był impuls, chwilowa słabość, zwykła tęsknota za czyimś dotykiem. Nic więcej.

Nic.

Prawda?

Powoli wypuszczasz z płuc powietrze. Teraz nie jesteś niczego pewna.

***

let me rewind to the times where we never felt ill

we fill our minds with those dreams and we never miss a beat

just pass the time staying up, feeling restless at night

come wake me up before i die and i never get to live

***

no nie wiem, po prostu nie wiem.

ale wciąż jestem.

i mógłby być już sezon. i sesja. może szłoby łatwiej. szybciej.

naja.