Czternaście

Matt Pokora - Juste une photo de toi

Puk, puk.

Kiedyś było tak pięknie. Gdy On był przy tobie, świat się zatrzymywał, a serce waliło w piersiach. Jeden uśmiech czynił cię najszczęśliwszą osobą pod słońcem, jeden dotyk sprawiał, że cała drżałaś. Pragnęłaś go, gdy był obok, boleśnie tęskniłaś, gdy był daleko. Serce pękało z radości, gdy wziąwszy jego dłoń w swoją, czułaś na jego palcu chłód obrączki. Był całym twoim wszechświatem. Był twoją pierwszą myślą, gdy się budziłaś i ostatnią, gdy kładłaś się spać. Uwielbiałaś spędzać z nim dni i noce, miesiące, lata. Uwielbiałaś każdy milimetr jego skóry, każdą głoskę wypowiedzianą jego ustami. Całe życie kręciło się wokół niego, kochałaś go jak jeszcze nikogo: mocno, namiętnie, niemal do utraty tchu.

I on cię kochał. Kochał twoje piegi, których ty nienawidziłaś i które ukrywałaś pod warstwą pudru. Kochał przypaloną lasagne, którą robiłaś, co piątek. Kochał być przy tobie, brać cię w ramiona i całować w czubek głowy. Byliście razem tacy idealni.

A teraz on stoi przed tobą, a ty zamiast rzucić się w jego ramiona z uśmiechem tak szerokim, że aż policzki bolą, stoisz w miejscu cała sparaliżowana, czując jak rozpadasz się po raz kolejny. Kawałek po kawałku, z cichym zgrzytem, w drobny mak. Na jego oczach. I nawet nie próbujesz tego ukryć. Jesteś gruzami czegoś, co kiedyś nazywaliście miłością.

Bo świat bez niego okazał się cholernie trudnym i zimnym miejscem. Bo twoje życie straciło sens, a w sercu zamiast czystej miłości, rozlał się przerażający, paraliżujący ból. Obiecał, że będzie, że nie opuści, a tymczasem odszedł, pozwalając, aby wszystko wokół ciebie pękło niczym mydlana bańka. Miał cię chronić, a sam zadał najboleśniejsze ciosy.

Więc koniec końców nie jesteś pewna waszej miłość. Czy ona w ogóle istniała? Czy byliście razem szczęśliwi, czy to wszystko to stek wymyślonych bzdur, usilna chęć widzenia świata lepszym niż był w rzeczywistości?

Patrzysz na niego - na najpiękniejszego mężczyznę, jaki stąpa po ziemi - i czujesz odrazę.

Ale potem spoglądasz w jego ciemne oczy i wiesz, że równie mocno, jak go nienawidzisz, kochasz go. Wciąż i mimo wszystko.

Cholera.

Wydaje ci się, że stoicie na progu waszego mieszkania całą wieczność. Bez żadnych słów, wysilonych uśmiechów, niepotrzebnych uprzejmości. W głuchej ciszy, tak bardzo niepewni, wystraszeni, obcy. W końcu przesuwasz się odrobinę, a on wchodzi do środka. Zamykasz za nim drzwi, po czym wędrujesz do salonu, w którym on już zdążył się rozgościć. Siadasz jak najdalej od niego, próbując usilnie ignorować zaciśnięty do granic możliwości żołądek i wielką gulę w gardle. Trochę się boisz, a trochę boli cię to, co się z wami stało. A przecież jeszcze nie tak dawno temu było normalnie - on siedział dokładnie w tym samym miejscu, co teraz i oglądał coś na kanale sportowym, a ty stałaś niedaleko przy rozłożonej desce do prasowania i walczyłaś ze stosem pogniecionych ubrań. Rozmawialiście wtedy. Śmialiście się. Na jakiś sposób byliście szczęśliwi.

Bang, świat pękł.

Słyszysz, jak Isaak wciąga powietrze.

- Przepraszam. - Mówi, wbijając wzrok w swoje splecione palce, nerwowo ułożone na kolanach. - Spieprzyłem, wiem.

- Chcesz herbaty? - Pytasz niespokojnie drżącym głosem, jakbyś próbowała odwlec to, co przecież nieuniknione. Nie możesz już dłużej uciekać, oszukiwać samej siebie. Musisz zdobyć się na odwagę i spojrzeć prawdzie w oczy.

Twojego małżeństwa już nie ma. Rozpadło się, zniknęło, skończyło.

- Elena, na litość boską. - Twój wciąż mąż patrzy na ciebie z irytacją. - Porozmawiajmy wreszcie. Po to tu jesteśmy, nie?

- Zrobię malinową. - Tchórzysz i znikasz w kuchni. Nastawiasz czajnik, wyciągasz z szafki dwa, pękate kubki, wrzucasz do nich po torebce herbaty. Opierasz się o blat, oddychając płytko i szybko, niczym po długim biegu. Przymykasz oczy, zaciskasz pięści, próbujesz się nie rozkleić. To, co za chwilę się stanie, przeraża cię. Nie wiesz, czy dasz radę, czy jesteś na tyle silna, by mówić otwarcie o tym, co cię boli, jak bardzo jesteś skrzywdzona, jak mocno - mimo wszystko - tęsknisz. Nie wiesz, czy uda ci się przebić przez bariery, na jakie natykasz się za każdym razem, gdy ktoś próbuje porozmawiać z tobą na temat twojego małżeństwa.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że to przecież Isaak - człowiek, z którym przegadałaś niejedną noc, człowiek, przed którym nigdy nie miałaś żadnych oporów, by mówić o swoich najintymniejszych uczuciach. Nikomu bardziej nie ufałaś.

Do czasu, kiedy nie przewrócił twojego życia.

Nienawidzisz tego, co z tobą zrobił.

Woda się zagotowuje, więc chwytasz czajnik w drżącą dłoń i uważnie zalewasz herbatę. Jesteś przerażona, nie wiesz, czy dasz radę wrócić do salonu. Coś ściska cię w żołądku, oddech grzęźle w płucach, w gardle ci zasycha. Chcesz wziąć kubki, ale próba kończy się rozlaniem herbaty i delikatnym poparzeniem dłoni. Z przekleństwem na ustach odkładasz naczynia na blat, a rękę przemywasz chłodną wodą. Dzisiaj nic nie idzie gładko.

- Pomóc?

W drzwiach kuchni staje Isaak. Chcesz zaprzeczyć, zbyć go, sprawić, by stąd wyszedł, zanim zorientuje się, w jak katastrofalnym stanie jesteś. Nim się odzywasz, on chwyta za ucha kubków i wychodzi do salonu. Patrzysz za nim, trochę z wdzięcznością, a trochę z jeszcze bardziej połamanym sercem. Wciąż wie, kiedy potrzebujesz chwili samotności, by móc wziąć się w garść, wie, że w takich momentach nie powinien się do ciebie odzywać, tylko grzecznie odejść. Zna cię, jak nikt inny. Wciąż.

Z nerwów zagryzasz od wewnątrz policzki, odwracasz się w stronę okna i licząc do dziesięciu, próbujesz wyrównać oddech. Wszystko się sypie, a ty nie jesteś w stanie tego powstrzymać. Chyba czas przyzwyczaić się do tej myśli.

Kilka minut później, względnie spokojna, wracasz do salonu. Isaak siedzi na kanapie, w ręku trzyma kubek z do połowy wypitą herbatą. Na twój widok odkłada porcelanę na stolik i wbija w ciebie może nieoczekujące, ale na pewno przenikliwe spojrzenie.

- Więc... - Zaczyna, zasysając powietrze i wyginając palce na wszystkie strony. Też się denerwuje.

Ostrożnie siadasz na fotelu, wzrok zatrzymujesz na stoliku. Nie masz pojęcia, co dalej, Isaak zresztą również. O czym rozmawiają ludzie, których małżeństwo wisi na włosku?

- Dlaczego? - Wyduszasz z siebie szybko, ale ból i tak przychodzi. Pulsuje w twoim sercu, napełnia oczy łzami, a usta zapycha wyrzutami. Głośno przełykasz ślinę i patrzysz na męża niepewnie, z lekką obawą. Nie wiesz, czy chcesz znać prawdę.

Isaak wstrzymuje oddech. Cisza się przedłuża, niemal dudni w uszach.

- Kocham cię. - Szepcze nieśmiało, nawet nie patrząc w twoim kierunku. - Cholernie cię kocham.

Trzask. Znowu coś w tobie pęka. Łzy wymykają się spod przymkniętych powiek, zostawiając po sobie czarne smużki tuszu. Łapiesz szybko powietrze, kulisz ramiona, panikujesz. Nie takiej  odpowiedzi się spodziewałaś, nie to chciałaś usłyszeć. Za nic nie potrafisz powstrzymać drżenia rąk ani łez bezustannie spadających po policzkach. Dlaczego on jeszcze bardziej wszystko komplikuje? Chyba łatwiej byłoby, gdyby wszystko zakończył jednym szybkim "To koniec, nasze małżeństwo nie ma sensu.".

- Nie o to pytałam. - Wykrztuszenie czegokolwiek przychodzi ci z wielkim trudem, a zapakowanie słów w chłód stanowi wręcz nieludzki wysiłek. Nie chcesz pokazywać Isaakowi swoich uczuć, ale wiesz, że on czyta z ciebie jak z otwartej księgi, że nieważne, jak mocno się starasz, on będzie potrafił dostrzec każde twoje zawahanie. Nie masz żadnej przewagi nad nim.

Isaak posyła w twoją stronę smutne spojrzenie. Nie wygląda, jak ktoś, kto skrzywdził, raczej na kogoś, kto został skrzywdzony. Czy to znaczy, że żałuje?

- Nie wiem, jak to się stało, dlaczego. - Wzdycha z wyraźnym ciężarem. Mocno zaciska pięści i oczy, głośno przełyka ślinę. - To nie powinno się stać, nigdy.

- Ale się stało. - Wypominasz łagodnie. Rozbraja cię jego zdenerwowanie, wyczuwalne wyrzuty sumienia, żal nie do wypowiedzenia. Cały twój gniew wyparowuje, gdy natykasz się na bezlitośnie smutne i stęsknione spojrzenie Isaaka, zapominasz o swoim bólu, gdy widzisz jego cierpienie. Ale nie potrafisz powiedzieć, czy jeszcze kochasz go na tyle mocno, by mu wybaczyć.

Powinnaś się ogarnąć. Teraz, natychmiast. I wreszcie poczuć coś stabilnego, bo zaczynasz gubić się w kochaniu i nienawidzeniu, poruszasz się jakąś dziwną sinusoidą uczuć, która raz niesie się ku Isaakowi, a raz ciągnie cię od niego w zupełnie przeciwnym kierunku.

- Kim ona była? - Próbujesz zebrać w sobie całą złość, jaką wzbudziła w tobie ta zdrada, i posłać ją w kierunku męża. Szkopuł tkwi w tym, że nie potrafisz jej znaleźć. Jesteś... zmęczona. Może obojętna. Ale nie zła. Już nie.

Brunet przełyka głośno ślinę, nie mogąc uspokoić dłoni, które raz leżą na kolanach, a raz sięgają do karku czy po kubek z zimną już herbatą. Jego spojrzenie ucieka przed tobą, oddech staje się ciężki.

- Koleżanka z pracy. - Mówi z trudem. - Byłem wtedy na delegacji, piliśmy, dużo... - Urywa na chwilę, jakby ze wstydem. - To nie powinno się stać. Boże, ja nawet tego nie pamiętam. - Śmieje się nerwowo, nieco groteskowo. Rzuca ci trudne do przejrzenia spojrzenie, kręci głową, jakby chcąc wyrzucić z głowy obraz siebie i tej kobiety. - Przepraszam, tak bardzo przepraszam.

- Jeśli tego nie pamiętasz... - Zaciskasz mocno pięści, chwytając się tej jednej myśli, która może jeszcze was uratować, które sprawi, że wszystko wróci na swoje miejsce. - Skąd masz pewność, że wy... - Nie kończysz, bo nie potrafisz wypowiedzieć na głos tego, co on zrobił, a on wciąż nie odpowiada. Cisza znowu między wami zalega i jeśli udało się wam choć odrobinę się do siebie zbliżyć, teraz masz wrażenie, że Isaak ucieka od ciebie. Nic nie mówi, nie patrzy na ciebie, prawie nie oddycha. Jakby próbował przeciągnąć moment, w którym... twój świat znowu pęknie?

Zagryzasz mocno wargę, czując metaliczny posmak krwi. Nerwowo zaciągasz rękawy swetra na dłonie, z trudem powstrzymujesz kolejną falę łez, która już czai się gdzieś pod powiekami. Twój oddech przyśpiesza, mózg podsuwa same czarne scenariusze. Boisz się. Tak cholernie i mocno się boisz. Już raz twoje życie się zawaliło, czy teraz stanie się coś gorszego? Czy istnieje jeszcze jakaś gorsza rzecz od tamtej katastrofy?

- Isaak. - Szepczesz cichutko, z jakimś dziwnym bólem wplecionym w intonację.

Mężczyzna przełyka głośno ślinę. Wciąż milczy. Wciąż unika twojego wzroku. Wciąż siedzi nieruchomo, jakby sparaliżowany. Tylko ręce mu się trzęsą.

W końcu otwiera usta, powoli zbierając się do wyduszenia odpowiedzi. Nieświadomie wstrzymujesz oddech.

- Na pewno dowiem się za kilka miesięcy, kiedy... kiedy na świat przyjdzie dziecko.

Trzask.

Otwierasz oczy ze zdziwienia, dziwny dreszcz przebiega wzdłuż twojego kręgosłupa, a żołądek kurczy się jeszcze bardziej. Na początku myślisz, że się przesłyszałaś, na pewno się przesłyszałaś. Bo to przecież nie może być prawda. Nie, po prostu nie. On nie może mieć dziecka z inną, nie, kiedy sami planowaliście, że niedługo przyjdzie na świat wasz potomek. Nie zniesiesz, że tamto dziecko będzie miało jego nazwisko, jego uśmiech, jego opiekę. Że skradnie połowę waszego świata. To niemożliwe.

Przymykasz powieki, całkowicie tracąc kontrolę nad sobą. Dławisz się łzami, bólem, waszymi marzeniami, które teraz Isaak będzie dzielił z inną kobietą. Znowu tracisz grunt pod nogami, znowu twój świat pęka, pozostawiając po sobie stertę bezużytecznych, już nie do posklejania kawałków. Znowu jesteś sama ze swoim bólem, rozwalonym sercem i marzeniami, które pękły tak łatwo jak pękają bańki mydlane. Gdzie te wszystkie na zawsze, gdzie obietnice, gdzie kocham? Dlaczego?

Bo się upił? Po ten jeden cholerny raz stracił nad sobą kontrolę i w ciągu kilkunastu minut zniszczył wszystko? Całe wasze życie, plany, małżeństwo?

To nie może być prawda. Musisz się obudzić, teraz, natychmiast. Musisz wyjść z tego koszmaru, wrócić do swojego bezpiecznego świata. Proszę.

- Nawet nie wiesz, jak tego żałuję. - Słaby głos Isaaka próbuje przebić się przez twój ból. Zakrywasz dłonią usta, gdy żadne słowa nie mogą przejść przez twoje gardło, po czym przenosisz wzrok na męża. Jego oczy lśnią od łez.

Kręcisz głową. Musisz to zrobić. Nie ma dla was już żadnej nadziei, nie jest ważne kocham i żałuję, nie będziesz w stanie mu wybaczyć, jeśli to dziecko będzie... jego.

- To koniec. - Wyduszasz z siebie.

Isaak nawet nie próbuje walczyć. Bez słowa podnosi się z kanapy i powlekając za sobą nogi, wychodzi z mieszkania.

Déjà vu.

Ból. Płacz. Wino. Samotność.

Ponownie.

**********

Maintenant je maudis le jour où je t`ai rencontré

J`aurais pas dû te regarder

Si t`es plus là, tous ces souvenir qu`est-ce que j`en fais?

Je veux juste t`oublier

**********

trolololololo, hejka.

Rozdział może wydaje się trochę oderwany od wcześniejszych części, ale pisałam go dość dawno i no. Postaram się go jakoś odrobinę dokleić w następnej elenowej części.

Ciao!