Trzynaście

Red - Not Alone

Kolejna noc, podczas której sen nie nadejdzie. Nawet nie kładziesz się do łóżka, tylko od razu, gdy głosy na parterze cichną, a za twoimi rodzicami zamykają się drzwi do ich sypialni, schodzisz po schodach i włączasz telewizor w salonie. Przez chwilę przemykasz po kanałach, na dłuższą chwilę zatrzymując się na powtórce skoków z Oslo, po czym, jakby ze złością przełączasz kanał, by zdecydować się na Comedy Central. Oglądanie skoków sprawia ci dziwną, niewytłumaczalną trudność. Nienawidzisz być po drugiej stronie ekranu, siedzieć na kanapie i patrzeć jak twoi koledzy biją rekordy. Powinieneś tam być razem z nimi. Powinieneś mknąć po rozbiegu, opierać się prawom grawitacji, latać. Powinieneś wygrywać.

Gdyby to jeszcze było takie łatwe.

Znowu łapiesz się na tym, że czujesz zrezygnowanie, gdy myślisz o skokach. Chcesz wrócić, naprawdę chcesz, ale nie wiesz, czy dasz radę być najlepszym. A nie chcesz wrócić, tylko po to, by okupywać trzecią dziesiątkę czy męczyć się na skoczni. Przecież nie o to w tym chodzi.

Wzdychasz. Czy nadejdzie poranek, kiedy wstaniesz z łóżka bez mącących w głowie wątpliwości? Czy ze stuprocentową pewnością założysz narty i skoczysz, nie czując żadnego strachu? Czy będziesz jeszcze szczęśliwy, beztroski i skłonny do podjęcia ryzyka? Czy twoje życie wreszcie wróci na właściwe tory?

Nie chcesz być niewdzięczny. Masz cudowną córkę, wspaniałą rodzinę i masę wspomnień, które wyciskają na twojej twarzy uśmiech. Tak wiele osiągnąłeś w swoim życiu, spełniłeś mnóstwo marzeń. Wyszedłeś cało z groźnego upadku. Ale...

Prychasz. Zawsze jest jakieś 'ale', prawda?

Ponoć każde traumatyczne przeżycie zostawia po sobie jakiś ślad. Z tobą i Kulm też tak było.  Piekące, niewidzialne znamię odciśnięte na duszy, które przypomina o sobie za każdym razem, gdy zamykasz oczy. Gdyby ktoś mógł ci zapewnić, że drugi raz nie przeżyjesz czegoś podobnego wszystko byłoby łatwiejsze. I życie po, i powrót do skoków. Ale nikt nie da ci tej pewności, że już nie upadniesz.

Z zamyślenia wyrywa cię odgłos pukania do drzwi. Zdziwiony wstajesz z kanapy i, poprawiwszy bluzę, kierujesz się w stronę przedpokoju. Nie wiesz, kogo powinieneś spodziewać się grubo po dwudziestej drugiej, ale widok Eleny zbija cię z pantałyku. Za każdym razem, gdy się spotykacie wyraźnie czujesz barierę, jaką brunetka stawia między wami, mimo to znowu do ciebie przyszła.

Ale czy powinno cię to dziwić? Ludzie zawsze do ciebie lgnęli, przychodzi z własnymi problemami zupełnie, jakbyś miał dostęp do tajnej, życiowej wiedzy, a twoje rady były bezbłędne. Szkoda tylko, że nie potrafisz tak dobrze pomagać sobie samemu.

Elena wygląda tak, jakby miała za chwilę uciec, więc szerzej otwierasz drzwi i zapraszasz ją do środka. Próbujesz rozszyfrować jej spojrzenie, ale poza wielkim zagubieniem nie umiesz niczego więcej dostrzec. Proponujesz jej herbatę, a kiedy kiwa twierdząco głową, znikasz w kuchni i przyrządzasz napój. Nie potrafisz tego zrozumieć, ale na jakiś sposób kobieta cię intryguje. Kiedy wydaje ci się, że znaleźliście jakiś konsensus, ona ucieka. Potem wraca. Zupełnie jakby nie mogła się zdecydować, która droga jest dla niej najwłaściwsza. Chyba to rozumiesz, sam przez długi czas ciągle wracałeś do tego samego rozdroża i dreptałeś w miejscu, nie umiejąc wybrać tej ścieżki, która będzie właściwym torem dla twojego życia. Dobrze to się nie skończyło. Właściwie wciąż to się nie skończyło.

Chwytasz za kubki i wracasz do salonu, gdzie Ebeling wpatruję się w telewizor jak w inny świat, o którym dotąd nie miała pojęcia. Podajesz jej herbatę i zajmujesz miejsce obok. Wiesz, że Elena nie będzie z tobą rozmawiać, póki nie będzie na to gotowa, więc by dać jej trochę przestrzeni, sam wracasz do oglądania serialu. Odcinek jest zabawny, nawet kilka razy wybuchasz śmiechem, mimo to nie potrafisz całkowicie skoncentrować się na akcji. Twoje myśli latają wokół wszystkiego, jakby nie mogąc się zdecydować, gdzie osiąść na dłużej. Jest tyle spraw do przemyślenia, rzeczy do poukładania, że mimowolnie się w nich gubisz. Chyba nigdy twoje życie nie było tak skomplikowane jak w tym momencie.

Czujesz na sobie wzrok Eleny, co kwitujesz uśmiechem.

- Dziwnie się czuję, gdy się tak na mnie gapisz - rzucasz beztrosko, przybierając luźną pozę tak, jakby przed chwilą nie otaczały cię te wszystkie czarne myśli.

Brunetka się peszy i spuszcza wzrok, co cię rozbawia. Zachowuje się jak typowa nastolatka.

- Pamiętasz, powiedziałeś, że jakbym chciała pogadać...

Okej, to jest ten moment, kiedy musisz odłożyć na bok wszystko i znowu skupić się na pogubieniu, ale tym razem nie swoim. Kładziesz na ławie kubek z herbatą, po czym odwracasz się w stronę koleżanki i wbijasz w nią uważny wzrok. Czy uda jej się dzisiaj otworzyć nie tyle przed tobą, co przed samą sobą? Czy powie na głos te obawy, które zazwyczaj od siebie odpycha?

Elena kręci głową ze zmieszaniem.

- To takie głupie - wygląda jakby próbowała zbyć samą siebie. Nie patrzy na ciebie, tylko wbija wzrok w kubek trzymany w dłoniach. - Chodzi o to... Przeczytałam w Internecie o tym, że ponoć zdradziłeś Kristinę...

Na chwilę zamierasz. Jesteś oszołomiony i zdziwiony, nie wiesz, do czego brunetka bije. Ale kiedy wraca jasność myślenia, dostrzegasz punkty wspólne twojego i jej życia. Cholera.

- To prawda, niestety - przerywasz jej, po czym dla uspokojenia bierzesz głęboki oddech. Wciąż nie jest ci łatwo mówić o tej części twojego życia, a raczej o tym, jak wiele zrujnowałeś próbując tylko znaleźć własną utopię.

- Kochałeś ją wtedy? - Elena unosi na ciebie wzrok. Czujesz jej zdenerwowanie, gdy mocniej zaciskając palce wokół kubka, czeka na twoją odpowiedź.

Nie wiesz, co jej powiedzieć. Nie wiesz, co chce usłyszeć. I dlaczego w ogóle próbuje porównywać twoją historię do swojej własnej? Przecież to nie tak, że każda zdrada jest taka sama.

- Elena, nie powinnaś porównywać mojej sytuacji do własnej - wzdychasz.

Ta odpowiedź jej nie satysfakcjonuje. Mruży gniewnie oczy i zaciska usta jak rozpieszczona dziewczynka, której ktoś ośmielił się powiedzieć 'nie'. Dlaczego taka jest? Przecież za czasów młodości była taka otwarta i przyjazna, uśmiech wręcz nie schodził jej z twarzy. Zawsze mogłeś z nią pogadać bez obawy, że strzeli focha.

Cóż, sam najlepiej powinieneś wiedzieć, że ludzie się zmieniają.

- Po prostu nie potrafię zrozumieć dlaczego Isaak mi to zrobił. Nie mieliśmy żadnych problemów, byłam pewna, że mnie kocha. - wyznaje, ciskając w twoją stronę niezbyt miłe spojrzenie, ale poza gniewem widzisz też jej w oczach zrezygnowanie. Chyba naprawdę nie wie, czy powinna walczyć o własne małżeństwo, czy ułożyć sobie życie na nowo.

Odwracasz wzrok, po czym sięgasz po swój kubek i bierzesz kilka łyków prawie zimnej herbaty. Nie musisz myśleć nad wcześniejszym pytaniem Eleny, bo odpowiedź na nie przyszła do ciebie od razu. Kochałeś Kristinę. Ale kto powiedział, że miłość ma tylko jeden odcień?

- Mogę mówić tylko za siebie, nie za twojego męża - zaczynasz. Skoro chce prawdy, to ją dostanie. - Kochałem ją. Na jakiś sposób zawsze będę ją kochać. Ale i tak ją zdradziłem.

- Więc dlaczego?

Dlaczego? Nie wiesz, co odpowiedzieć. Niektóre rzeczy po prostu się dzieją, a ty chciałeś być po prostu szczęśliwy. Jednakże nikt ci nie powiedział, że droga ku szczęściu aż tyle kosztuje, że, by zaznać trochę szczęścia, trzeba tyle poświęcić. I że szczęście nie zawsze trwa długo.

Czy gdybyś mógł cofnąć czas, postąpiłbyś tak samo? Nie. Zapewne podobnie, ale pewne sytuacje rozegrałbyś inaczej. Cóż, zawsze byłeś zwolennikiem uczenia się na błędach.

- Myślałam, że bardziej pogubioną już nie mogę być.

Spoglądasz na Elenę, jakbyś dopiero teraz przypomniał sobie o jej obecności, po czym posyłasz jej słaby uśmiech.

- Nigdy nie jest tak źle, by gorzej być nie mogło.

Ebeling prycha, ale, o dziwo, nie ma w tym niczego złośliwego.

- Nie pomagasz.

Patrzycie na siebie w milczeniu. Kobieta pozwala ci być blisko, nie ucieka. Możesz otwarcie spoglądać na jej pęknięcia i rysy, jakie zostawił po sobie Isaak. Możesz widzieć jej strach przed tym, co dopiero przed nią, jej niepewność i brak odwagi do zdecydowania o własnym losie. Wolisz ją, gdy jesteś taka jak teraz, nawet jeśli jest słaba, pokruszona i przestraszona. Jej gniewna i obrażona na świat wersja zdecydowanie bardziej cię irytuje niż wzbudza jakąkolwiek sympatię.

Patrzysz na nią i zastanawiasz się, jak to możliwe, by w jednym ciele żyły dwie, różne osoby.

- Wiem, że nie poukładam tego, co czuję, póki nie porozmawiam z Isaakiem - mówi, chyba pod wpływem impulsu. - Ale boję się tego, co mogę od niego usłyszeć. Chciałabym, żeby było tak jak przedtem, zanim...

Naiwna.

- Już nie będzie, jak przedtem. Nawet jeśli się pogodzicie i znowu będziecie szczęśliwi. Takie rzeczy zawsze zmieniają sytuację.

Dlatego mimo wszystko nie zdecydowaliście się z Kristiną, by spróbować być ze sobą jeszcze raz, choć kiedyś padła taka propozycja. Za dużo by was to kosztowało, a zapewne dobrze by się to nie skończyło.

- Jak bardzo zmieniły twoją?

Patrząc na to, że mieszkasz teraz u rodziców i wciąż nie potrafisz powiedzieć, czy jesteś w stanie wrócić do skakania - diametralnie.

- Wywróciły wszystko do góry nogami. I tylko jeden element został na swoim miejscu. Lilly.

Bo cały świat może runąć, wokół wszystko może wyglądać inaczej, ale ona jedna zawsze będzie najważniejszą częścią twojego życia. Zawsze.

- Nie rozumiem. Miałeś Kristinę i Lilly, a mimo to świadomie to wszystko spieprzyłeś?

Rzucasz brunetce pytające spojrzenie, ale ona nie precyzuje swojego zdania, tylko zrywa się z kanapy i idzie ku wyjściu. Dlaczego nagle tak się zdenerwowała? Przecież wiedziała, że masz dziecko. Czy wcześniej nie zwróciła na to uwagi, będąc tak bardzo skupiona na stanie zapalnym sprawy? O co jej znowu chodzi? Dlaczego znów, gdy udało wam się wypracować jakieś porozumienia, ona się od ciebie odsuwa? Co, do cholery, jest z nią nie tak?

Zatrzymujesz ją w przedpokoju, gdy ubiera kurtkę. Zmuszasz ją, by na ciebie spojrzała, co robi niechętnie i wręcz z odrazą. Nie potrafisz nadążyć za tokiem jej rozumowania, za tym, jak szybko umie z powrotem stać się tą oschłą i pełną gniewu Eleną.

- Nic nie robiłem świadomie, okej? Nigdy świadomie nie skrzywdziłbym najbliższych mi osób. - Próbujesz się tłumaczyć, choć nie wiesz, dlaczego zależy ci na tym, by Ebeling nie traktowała cię tak, jak wówczas połowa Austrii.

- Ale zrobiłeś to - Mówi zdecydowanie. Już nie widzisz w jej oczach tej nutki zrozumienia, kobieta znowu stawia między wami mur. Nieważne, jak mocno będziesz bił o niego pięściami, on nie runie, póki brunetka na to nie pozwoli.

Chcesz ją powstrzymać, zaprowadzić z powrotem do salonu, zaparzyć następną herbatę i opowiedzieć o wszystkim od początku do końca. Chcesz, by usłyszała twoją wersję, zobaczyła, że nie jesteś człowiek, który niszczy, że to wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Chcesz udowodnić jej, że znowu się myli tak jak, wtedy nad rzeką, gdy uważała, że twoje życie to pasmo ciągnących się sukcesów.

Dziwne deja vu. Mimo to nie jesteś pewien, że i tym razem Elena wróci.

- To był zły pomysł, bym tu dzisiaj przychodziła - kobieta schyla się i zakłada w pośpiechu buty. Wręcz czujesz jej wzburzenie. - Chyba nie z tobą powinnam rozmawiać o...

- Nawet nie znasz całej historii - już nie próbujesz jej zatrzymać. Skoro nie chce nikogo słuchać, niech zostanie sama ze swoimi problemami. Nie będziesz nikogo na siłę uszczęśliwiać. Szkoda tylko, że znając cię z wcześniejszych lat, daje się zaślepić tym wszystkim plotkom i brudom. - Pewnie naczytałaś się tych cholernych bzdur w brukowcach, co?

Nie odpowiada. Posyła ci jeszcze jedno gniewne spojrzenie i łapie za klamkę. Wychodzi, nie odwracając się za siebie. Daleko tak nie zajdzie.

- Dlaczego nigdy nie dajesz wytłumaczyć sobie tego, co naprawdę się zdarzyło, tylko wiecznie uciekasz? Przede mną, przed Isaakiem, przed samą sobą? - Wołasz jeszcze za nią, stojąc w drzwiach domu, póki jej sylwetka nie zniknie w mroku.

Za cholerę nie potrafisz zrozumieć tej kobiety.

*

Jeśli ostatnia rozmowa z Eleną coś ci uświadomiła to tylko to, że masz dość.

Nie możesz dłużej żyć w tym dziwnym zawieszeniu między tym, co było, a tym co dopiero będzie. Nie możesz dłużej trwać w bierności, która nie pozwala podjąć ci jakiejkolwiek decyzji. Musisz wreszcie zrobić decydujący krok naprzód, ale żeby tego dokonać, najpierw musisz cofnąć się i pozamykać wszystkie sprawy.

Pozamykać, a nie tylko powierzchnie domknąć.

Niespokojnie kręcisz się po pokoju, co chwilę dłonią przecierasz zmęczoną twarz. W chaotycznym układzie myśli, trudno jest ci dostrzec to, co chciałbyś powiedzieć. Przepraszam? Banalne. Na jakiś sposób cię kochałem? Kłamstwo. Wykorzystałem cię? Brutalna prawda.

Nienawidzisz komplikacji. Zdążyłeś przyzwyczaić się, że nic ważnego łatwo iść nie może, że zawsze pojawi się coś, jakaś przeszkoda - trudniejsza, mniejsza - która będzie próbować cię zablokować. Nauczyłeś się radzić sobie w takich sytuacjach, poznałeś kod łamiący blokadę, wiedziałeś, co zrobić, jak myśleć, by wyjść na prostą. Dzisiaj jest inaczej. Znalazłeś się w miejscu, w którym dotąd nie byłeś. Całkowicie nowe okoliczności, inne niż dotychczas niewiadome gubią cię w życiowym labiryncie, doprowadzając do ślepego zaułku. Masz ochotę usiąść pod tą ścianą, zwinąć się w kłębek i zniknąć. Chciałbyś przestać przejmować się tym, co ludzie sobie pomyślą, jak bardzo zawiedziesz swoich kibiców, jak rozczarujesz rodzinę i przyjaciół. Przecież masz prawo się pomylić, nie?

Jesteś tylko człowiekiem, nikim wyjątkowym. Jak inni upadasz. Jak inni popełniasz błędy. Nawet przypalasz mleko i gubisz ważne dokumenty. Jest tylko jedna rzecz, która różni cię od innych - twoje upadki widzi i ocenia cały świat.

Zbierasz się w sobie. Tchórzostwo nic ci nie da, nie ułatwi życia. Uciekanie nie jest dobrym wyjściem. Czasami po prostu trzeba stawić czoła własnym demonom oraz pomyłkom. Inaczej nie da się ruszyć dalej.

Wzdychasz głęboko. Więc jesteś tutaj. Teraz wystarczy tylko podnieść rękę i zapukać w dębowe drzwi. Jeden gest, który kosztuje niewyobrażalnie wiele energii.

Raz, dwa, trzy.

Pukasz.

***

slowly fading away

you're lost and so afraid

where is the hope in a world so cold?

***

Więc tak wygląda moja nauka na jutrzejszy egzamin, ale obiecałem sobie, że dodam w tej weekend rozdział, więc się spięłam i napisałam. Następny prawdopodobnie 12.02, ale nie wykluczam, że w przyszłym tygodniu nie zrobię niespodzianki. ;)

I hej, tydzień temu wreszcie zobaczyłam na własne soczewki Morgensterna! I po raz trzeci obiecałam sobie, że napiszę to opowiadanie, więc do dzieła! :D

Trzymajcie się!