Dwadzieścia trzy

Richard Marx -Ready to fly

Bez pośpiechu unosisz podróbek i powoli otwierasz oczy, obejmując spojrzeniem kompleks skoczni narciarskich Alpenarena. Nonszalancko opierasz się o bok samochodu, całym sobą chłonąc widok miejsca, które znasz jak własną kieszeń. Zachodzące słońce rzuca długie, ostre promienie, które odbijają się w oknach budki sędziowskiej, barwiąc je pomarańczą i czerwienią. O tej porze jest już tutaj cicho; żadnych rozentuzjazmowanych, młodych skoczków, którzy wierzą, że zawojują świat oraz żadnych pełnych wiary trenerów, którzy pragną wychować twojego następcę.

To właśnie tutaj wszystko się zaczęło.

Twoje pierwsze skoki, pierwsze rekordy i pierwsze upadki.

To tutaj obiecałeś sobie, że wespniesz się na sam szczyt. I że z niego już nie spadniesz.

Mrużysz oczy i spod półprzymkniętych powiek obserwujesz zasypiającą Alpenarenę. Nawet nie wiesz, jak tu się dzisiaj znalazłeś. W jednej chwili jechałeś samochodem do domu, marząc jedynie o kolacji i gorącym prysznicu, a w drugiej zboczyłeś z trasy i zaparkowałeś na parkingu pod kompleksem skoczni. Coś cię tutaj przyciągnęło. Coś, czego nie potrafisz określić.

Bierzesz głęboki wdech, kiedy twoje myśli wracają do punkty, wokół którego krążą nieustannie od kilku dni. Twoja rehabilitacja idzie świetnie, powoli wracasz do formy i budujesz swoją pewność siebie, a to znaczy tylko jedno - czas wrócić na skocznię. Przełykasz głośno ślinę, czując delikatnie mrowienie w palcach i nagły ucisk w żołądku. Myśl o skokach zaczyna cię palić. Stresuje cię to, że nie czujesz żadnego podekscytowania, żadnej radości. Przyjąłeś ten werdykt obojętnie, może jedynie z lekkim zawahaniem. Bez euforii. Bez tak oczekiwanego szerokiego uśmiechu. Właściwie tylko skinąłeś głową, z powrotem koncentrując się na wykonywanym ćwiczeniu.

Odkąd podjąłeś decyzję o powrocie, myślałeś, że gdy wreszcie nadejdzie ten dzień, będziesz skakać ze szczęścia, nie mogąc przestać o tym nawijać i cieszyć się jak małe dziecko.

Że będzie tak jak wtedy, gdy  miałeś te kilka lat i gdy w noc poprzedzającą twoje pierwsze skoki na nartach, nie mogłeś zasnąć, odliczając minuty do tego wiekopomnego momentu.

Jest jednak z goła inaczej.

Początkowa obojętność zdążyła przeminąć, natomiast w jej miejscu zaczął się zagnieżdżać strach. Nagły i paraliżujący, przypominający o Kulm, blokujący i bolesny. Natychmiast zaciskasz pięści i napinasz wszystkie mięśnie. Próbujesz atakować go wspomnieniami z Sochi, kiedy udało ci się razem z drużyną zdobyć wicemistrzostwo olimpijskie, ale to wszystko okazuje się niczym w porównaniu z siłą twojego lęku.

Miałeś nadzieję, że będzie inaczej. Że dasz radę. Że nie będziesz się aż tak bać.

Przecież jesteś Morgensternem. Niezwyciężonym, nieustraszonym Morgensternem. Powinieneś usiąść na belce bez żadnego balastu, bez zbędnych lęków. Powinieneś usiąść na belce, skoczyć i wygrać.

Momentalnie wypuszczasz z płuc nieświadomie wstrzymywane dotąd powietrze. Otwierasz szeroko oczy, uspokajasz oddech. Serca powoli zwalnia, przestaje tak wściekle szamotać się w piersi. Zagryzasz wargę, jeszcze raz rzucając spojrzenie Alpenarenie.

Chciałbyś znaleźć w sobie tą początkową radość, niczym niezmąconą lekkość. Wtedy wszystko byłoby o wiele prostsze.

Jednak nie masz już kilku lat i nie boisz się wyłącznie o swoje ostatnie mleczaki. Prawie dwadzieścia lat później masz o wiele więcej do stracenia i zastanawiasz się, czy to wszystko, cały ten świat jest tego wart.

***

Wiosna tego roku jest jeszcze piękniejsza niż zazwyczaj. Ciepła, napawająca nadzieją, pachnąca kwiatami wiśni. Nigdy nie przepadałeś za tą porą, gdyż oznaczała koniec skoków na śniegu, ale jednocześnie lubiłeś ten powiew spokoju, jaki przynosiła. Teraz jest inaczej, już nie musisz odpoczywać po intensywnym sezonie, zdobyciu Kryształowej Kuli czy rozczarowującym miejscu poza pierwszą dziesiątką Pucharu Świata.

Ta wiosna, mimo wszystko, jest pełna chaosu. Po przedwczesnym zakończeniu sezonu, nie czujesz przesytu skokami. Ale też nie wiesz, czy ci ich brakuje. Czy tęsknisz za nimi wystarczająco  mocno, by przemóc swoje lęki? Czy dla tych kilku sekund w powietrzu potrafisz znowu zaryzykować?

Już kilka razy zdążyłeś się przekonać jak bolesna może być miłość do tego sportu. Ale już chyba tak jest, gdy coś, kogoś kochamy. Nigdy nie jest łatwo. Nigdy nie jest jak w bajce. Zdarzają się niepowodzenia, sromotne porażki, problemy nie do przeskoczenia. I nie zawsze, gdzieś na końcu, znajdujemy swój happy end.

Wzdychasz, zmieniając piosenkę w telefonie. Poprawiasz słuchawki, robisz ostatnie rozciągające ćwiczenie, po czym ponawiasz bieg - już w kierunku domu. Popołudniu Kristi przywiezie Lilly; z radością oczekujesz spotkania z córeczką i obiecanej wycieczki do zoo.

Natomiast rano wyruszysz na zgrupowanie.

I oddasz pierwsze skoki od Sochi.

Przyśpieszasz, jakby to miało pomóc wyrzucić z twojego ciała całe napięcie systematycznie magazynowane od kilku dni. Wciąż nie potrafisz cieszyć się tą myślą, ale jednocześnie wierzysz, że gdy tylko znajdziesz się w powietrzu, to wszystko wróci - cała miłość do skoków, uzależnienie od adrenaliny, potrzeba latania.

Kilkadziesiąt metrów przed domem zwalniasz i postanawiasz przebyć pozostały dystans tempem spacerowym. Gdy przechodzisz obok posiadłości państwa Bursche, zauważysz znajomą brunetkę rozmawiającą z wysokim, starszym mężczyzną. Mimowolnie się uśmiechasz. Elena wróciła. Miło jest ją znowu zobaczyć, myślisz. Gdy kobieta cię dostrzega, unosisz rękę w geście pozdrowienia. Elena posyła ci uśmiech, po czym rzuca kilka słów swojemu ojcu i podchodzi do ciebie.

Wygląda... dobrze. Nie ma już tak przeraźliwie smutnego spojrzenia, a spod jej oczu zniknęły cienie. Ścięła nieco włosy, pomalowała usta mocną szminką, ubrała się w sukienkę. Nie garbi ramion, ani nie ucieka wzrokiem. Dosłownie wygląda tak, jakby ktoś tchnął w nią wiosenny podmuch.

- Cześć. - Zatrzymuje się kilka metrów od ciebie i opiera się o płot.

- Hej.

Przez chwilę tylko na siebie patrzycie, przyglądając się sobie nawzajem bez żadnego słowa. Cieszysz się, widząc ją w takiej formie, ale jednocześnie zastanawiasz się, skąd w niej taka zmiana. Czy pogodziła się z mężem? A może zerwała z nim definitywnie i wreszcie zaczęła wszystko od nowa, już bez ciągłego spoglądania wstecz?

- Wróciłaś. - Mówisz po chwili, unosząc pytająco jedną brew.

Elena uśmiecha się delikatnie, wzruszając ramionami.

- Wróciłam.

- Na chwilę?

Kobieta wzdycha, odwracając od ciebie wzrok i przyglądając się własnym dłoniom. A ty dostrzegasz, że pod tą nową kopułą, wciąż zostało trochę starych rozterek.

- Raczej na stale.

- A Isaak?

Brunetka odgarnia za ucho pasmo włosów, dotąd opadające jej na twarz. Jest lekko zdenerwowana, odrobinę niespokojna. Jednocześnie, mimo widocznej kruchości, bije od niej swoista pewność siebie. Rozbita, ale sklejona. Niby cała, ale jednak popękana.

- Masz czas? Może przejdziemy się nad jezioro?

Spoglądasz na zegarek, po czym kiwasz głową. Pierwsze kilkadziesiąt metrów pokonujecie w ciszy, jakby próbując zebrać własne myśli i poukładać je w sensowną całość. Minęły dwa miesiące, odkąd widzieliście się po raz ostatni, macie co sobie opowiadać. Tylko jak zacząć, gdy słowa na trudne tematy nie chcą przejść przez gardło?

Ukradkiem spoglądasz na Elenę. Wydaje się bić z myślami.

- Isaak wyszedł ze szpitala i właściwie czuje się już dobrze. - Mówi wreszcie, patrząc przed siebie. - Wiesz, na początku trudno było mi być przy nim, ale jednocześnie czułam, że to była najnaturalniejsza rzecz na świecie. Z czasem patrząc na niego przestałam czuć swoje złamane serce. Mogłam pogadać z nim jak kiedyś. Pośmiać się. I nawet zaczęłam się zastanawiać, jakby to było, gdybyśmy do siebie wrócili... - Urywa nagle.

- Ale?

- Ale nie zobaczyłam tego, rozumiesz? - Rzuca ci spanikowane, pogubione spojrzenie. Jakby miała wyrzuty sumienia, że nie umiała wrócić do męża.- Nie potrafiłam wyobrazić sobie tego, jak budzę się obok niego czy jak robię mu śniadanie. Nie potrafiłam wyobrazić sobie siebie z nim. Choć przecież był dokładnie tym samym Isaakiem, którego pokochałam i z którym spędziłam tyle lat.

Dochodzicie do jeziora i zatrzymujecie się niedaleko brzegu. Siadacie na ziemi i, wpatrując się w kryształową taflę wody, kontynuujecie rozmowę.

- Może to nie on się zmienił, tylko ty. - Podpowiadasz jej.

- Boję się tej zmiany. - Wyznaje cicho, miętosząc w dłoniach rąbek sukienki. - Lubiłam starą Elenę.

- Może warto dać szansę tej nowej?

- Nie wiem.

- Słuchaj, ja ją zdążyłem polubić. Teraz twoja kolej.

Uśmiechasz się szeroko, kiedy brunetka odwraca twarz w twoją stronę. Twój uśmiech udziela się i jej.

- Spróbuję. - Przytakuje.

Przenosisz wzrok na jezioro. Bierzesz głęboki oddech i zbierasz się na odwagę, by zadać pytanie, które błąka ci się po głowie od czasu waszej ostatniej rozmowy. Mimo wielu godzin spędzonych na rozmyśleniu, co między wami poszło nie tak, nie potrafiłeś zrozumieć decyzji Eleny o waszej "przerwie"  i dlatego tym bardziej chciałbyś usłyszeć prawdę.

Zwłaszcza, że teraz rozmawiacie jak dawniej. Jak przyjaciele.

- Powiesz mi, dlaczego chciałaś się odciąć? Ode mnie?

Brunetka spuszcza głowę i zagryza wargę. W milczeniu wpatruje się we własne dłonie splecione na kolanach. Gdy się odzywa, jej głos jest cichy i pełen niepewności.

- Chciałam dowiedzieć się, co do ciebie czuję, nie mając cię przy sobie.

- I czego się dowiedziałaś? - Pytasz ze ściśniętym gardłem. Boisz się, że wszystko może się jeszcze pokomplikować. I że ten spokój jest tylko złudny.

Elena wzdycha głośno.

- Po prostu się wystraszyłam. Wiesz, po tym jak my... A potem dziewczyny mówiły różne rzeczy, że ubzdurałam sobie, że może ty...  - Plącze się. - Chciałam tylko to uciąć, zanim mogłoby się stać coś... coś gorszego.

Uśmiechasz się ironicznie pod nosem. Wreszcie puzzle zaczęły do siebie pasować.

- Może i mi się przez chwilę wydawało, że mogłem coś do ciebie poczuć... Ale... - Pocierasz twarz dłońmi, myśląc nad swoją głupotą. - Po prostu lubię komplikować sobie życie i znajomości. Taki już jestem.

- Czyli co?

Wzruszasz ramionami, po czym uśmiechasz się szeroko do brunetki.

- Przyjaciele?

Elena kiwa głową, również się uśmiechając.

- Jasne. Przyjaciele.

Miło wiedzieć, że poukładałeś sobie chociaż jedną sprawę.

Choć przed tobą i tak wciąż ten najważniejszy krok.

***

Wszystko wydaje się sprzyjać twoim pierwszym skokom od Sochi.

Skocznia jest perfekcyjnie przygotowana, narty dobrze nasmarowane, pogoda idealna, a twoje ciało w formie.

Jedyna przeszkoda tkwi wyłącznie w twojej głowie.

Wślizgujesz się na belkę startową, poprawiasz gogle, sprawdzasz wiązania, obowiązkowo uderzasz się w uda. Ale kiedy trener daje ci znak, ty nie ruszasz się z miejsca. Wręcz przeciwnie, zaciskasz dłonie wokół belki z zacięciem wpatrując się w dół. Tyle słyszałeś o skoczkach, którzy mają lęk wysokości i właśnie teraz zastanawiasz się nad tym, jak skaczą. Skąd mają w sobie tyle siły, by codziennie przełamywać własny lęk? Czy przed startem zerkają w dół czy może wpatrują się w dal? Ile kosztuje ich ciągłe stawanie ze strachem twarzą w twarz?

Nigdy nie bałeś się wysokości. Latanie zawsze było dla ciebie czymś naturalnym, czymś bez czego nie potrafiłeś wyobrazić sobie życia. Było częścią ciebie. Dlatego tym trudniej jest ci zrozumieć, co cię teraz blokuje.

Przecież wystarczy tylko odepchnąć się od belki i skoczyć. Tylko tyle. Aż tyle.

Zagryzasz nerwowo wargę. Mimowolnie myślisz o tym, co cię czeka. Podczas rozgrzewki wyobrażałeś sobie ten moment. Widziałeś siebie w locie. Widziałeś jak lądujesz w nienagannym stylu. Wszystko się udawało. Dla uspokojenia próbujesz przywołać do siebie te obrazki. Jednak zamiast pięknego lotu, dostrzegasz tylko bolesny upadek.

Bierzesz głęboki oddech. Liczysz do dziesięciu. Nic takiego się nie stanie.

Zamykasz oczy. Przypominasz sobie Turyn. Oslo. Sochi. Wzniesione do góry Kryształowe Kule. Przypominasz sobie o swoich medalach olimpijskich, o wszystkich mistrzowskich tytułach, o ustanowionych rekordach. Umiesz latać. Potrafisz to robić. Jesteś do tego stworzony.

I żaden upadek nie może cię zatrzymać.

Podnosisz głowę i krzyżujesz wzrok ze spojrzeniem Heinza. Prawie niezauważalnie kiwasz w jego stronę. Rozumie. Macha chorągiewką.

Puszczasz się belki.

Jesteś gotowy, by latać.

Trzy. Dwa. Jeden.

Skaczesz.

****

the answer to all of my wonder

was right in my hands

now it's time for me to discover

all that i am

and i'm ready to fly

over the sun

***

cieszę się, że po tylu latach dotarłam do momentu, kiedy mogłam napisać coś morgenowego do ready to fly. piękne uczucie.